Η Επί του Όρους Ομιλία

Κεφάλαιο 5: Η κυριακη προσευχη

“Οΰτω λοιπόν προσεΰχεσθε σείς”—ματθ. 6:9

Τήν Κυριακή Προσευχή ό Σωτήρας μας τήν άνέφερε δύο φορές. Πρώτα στά πλήθη στήν επί τού Όρους Ομιλία καί μετά πάλι, μερικούς μήνες άργότερα, στούς μαθητές Του ξεχωριστά. Οί μαθητές είχαν χωρισθεϊ γιά ένα διάστημα άπό τόν Κύριό τους καί στήν επιστροφή τους Τόν βρήκαν άπορροφημένο στήν επικοινωνία Του μέ τόν Θεό. Σά νά μή πρόσεξε τήν παρουσία τους, εξακολουθούσε νά προσεύχεται μεγαλόφωνα. Τό πρόσωπο τού Λυτρωτή άκτινοβολούσε μέ μιά ούράνια άναλαμπή. Φαίνονταν σάν νά βρίσκονταν στήν παρουσία άκριβώς τού Αοράτου, ενώ τά λόγια Του χαρακτηρίζονταν άπό μιά τέτοια ζωτικότητα σάν τά λόγια ένός πού μιλάει μέ τόν Θεό. OO 116.1

Άκούοντάς Τον οί μαθητές συγκινήθηκαν βαθύτατα. Είχαν προσέξει ότι συχνά ό Χριστός περνούσε ώρες ολόκληρες μόνος Του επικοινωνώντας μέ τόν Πατέρα Του. Περνούσε τίς μέρες Του εξυπηρετώντας τίς άνάγκες τού πλήθους πού συνοστίζονταν γύρω Του καί άποκαλύπτοντας τά ύπουλα τεχνάσματα τών ραββίνων. Αύτός ό άδιάκοπος μόχθος συχνά Τόν εξαντλούσε σέ σημείο πού ή μητέρα καί τ’ άδέλφια Του, καί αύτοί άκόμη οί μαθητές Του, άνησυχούσαν ότι θά εβλαπτε τή ζωή Του. Καθώς όμως έπέστρεφε άπό τήν πολύωρη προσευχή μέ τήν όποία σφράγιζε τήν κοπιαστική Του μέρα, παρατηρούσαν τή γαλήνη ζωγραφισμένη στό πρόσωπό Του καί τή φρεσκάδα τής ξεκούρασης διάχυτη στό παρουσιαστικό Του. Οί ώρες πού περνούσε συντροφιά μέ τόν Θεό Τόν βοηθούσαν νά ξεκινάει κάθε πρωί γιά νά φέρει τό φώς του ούρανοΰ στούς άνθρώπους. Οί μαθητές κατάλαβαν τή σχετικότητα τών πολύωρων προσευχών Του μέ τήν επιτυχία τών λόγων καί τών έργων Του. Καί τώρα, καθώς άκουγαν τίς ικεσίες Του, οί καρδιές τους γέμισαν μέ δέος καί κατάνυξη. Όταν σταμάτησε νά προσεύχεται, μέ πλήρη συναίσθηση τής δικής τους μεγάλης ανάγκης φώναξαν: “Κύριε, δίδαξον ήμάς νά προσευχώμεθα.” (Λουκ. 11:1). OO 116.2

Ό Ιησούς δέν τούς έδωσε κανένα καινούργιο σχήμα προσευχής. Έπανέλαβε ό,τι τούς είχε διδάξει προηγουμένως σάν νά ήθελε νά τούς πει, χρειάζεσθε νά καταλάβετε αύτά πού ήδη σάς είπα. Ή εννοιά τους είναι τόσο σημαντική πού δέν τήν έχετε άκόμη βαθυμετρήσει. OO 117.1

Άπό τό άλλο μέρος, ό Σωτήρας δέν θέλει νά περιοριζόμαστε στό νά χρησιμοποιούμε τά ίδια αύτά άκριβώς λόγια πού δίδαξε. Ταυτίζοντας τόν Εαυτό Του μέ τήν άνθρωπότητα, μάς παρουσιάζει τή δική Του ιδανική προσευχή, λόγια συνάμα τόσο άπλά πού γίνονται κατανοητά κι’ άπ’ τό μικρό παιδί, άλλά καί τόσο βαθυστόχαστα πού οί μεγαλύτερες άκόμη διάνοιες δέν πετυχαίνουν νά συλλάβουν τήν πλαίρια σημασία τους. Διδασκόμαστε νά παρουσιαζόμαστε στόν Θεό άποτίοντας τό φόρο τής εύγνωμοσύνης μας, γιά νά Τού άναφέρομε τίς άνάγκες μας, νά Τοϋ όμολογήσομε τίς άμαρτίες μας καί νά ζητήσομε τήν εύσπλαχνία Του σύμφωνα μέ τήν ύπόσχεσή Του. OO 117.2