Η Μεγάλη Διαμάχη Μέρος Δεύτερο

Κεφάλαιο 40: Η απολυτρωση του λαου του θεου

Όταν οι ανθρώπινοι νόμοι παύσουν να προστατεύουν αυτούς που τιμούν το νόμο του Θεού, θα κινητοποιηθεί σε διάφορες ταυτόχρονα χώρες του κόσμου μία οργανωμένη εξέγερση για την εξολόθρευσή τους. Όταν θα πλησιάζει η καθορισμένη από το διάταγμα προθεσμία, οι άνθρωποι θα συνωμοτήσουν για να ξεριζώσουν τη μισητή αίρεση. Θα ληφθεί η απόφαση να καταφερθεί σε μια ορισμένη νύχτα ένα καίριο πλήγμα ώστε να αποσοβηθεί οριστικά η φωνή της διαφωνίας και του ελέγχου. ΜΔ2 713.1

Ο λαός του Θεού—άλλοι κλεισμένοι στα κελιά της φυλακής, άλλοι κρυμμένοι σε απομονωμένα κρησφύγετα στα δάση και στα βουνά—εξακολουθεί να επικαλείται τη θεϊκή προστασία, ενώ σε κάθε συνοικία οπλισμένες ομάδες ανθρώπων, καθοδηγούμενες από στρατιές πονηρών αγγέλων, καταρτίζονται για το εξολοθρευτικό τους έργο. Τώρα ακριβώς, την κρίσιμη αυτή ώρα του εσχάτου κινδύνου, ο Θεός του Ισραήλ θα επέμβει για την απελευθέρωση των εκλεκτών Του. Ο Κύριος λέγει: “Εις εσάς θέλει είσθαι άσμα, καθώς εν τη νυκτί πανηγυριζομένης εορτής, και ευφροσύνη καρδίας, καθώς ότε υπάγωσι ... διά να έλθωσιν εις το όρος του Κυρίου πρός τον Ισχυρόν του Ισραήλ. Και θέλει κάμει ο Κύριος να ακουσθή η δόξα της φωνής Αυτού, και θέλει δείξει την κατάβασιν του βραχίονος Αυτού, μετά της αγανακτήσεως του θυμού, και της φλογός του κατατρώγοντος πυρός, των εκτιναγμών και της ανεμοζάλης, και των λίθων της χαλάζης.” (Ησ. 30:29.30) ΜΔ2 713.2

Με θριαμβικές κραυγές, με καγχασμούς και αναθεματισμούς, πλήθη πονηρών ανθρώπων ετοιμάζονται να ορμήσουν επάνω στη λεία τους. Ακριβώς εκείνη την ώρα, ένα πυκνό σκοτάδι, πυκνότερο από τη σκοτεινότερη νύχτα, σκεπάζει τη γη. τότε ένα ουράνιο τόξο, ακτινοβολώντας από τη δόξα του Θεού, διαγράφεται στον ουρανό και φαίνεται να περικυκλώνει κάθε προσευχόμενη ομάδα των πιστών. Ξαφνικά τα εξοργισμένα πλήθη καθηλώνονται. Οι χλευαστικές φωνές τους σβήνουν. Τα αντικείμενα της φονικής μανίας τους λησμονούνται. Ατενίζοντας το σύμβολο της διαθήκης του Θεού, καταλαμβάνονται από κακά προαισθήματα και το μόνο που ζητούν είναι να προφυλαχθούν από την εκθαμβωτική του λάμψη. ΜΔ2 713.3

Από το λαό του Θεού ευδιάκριτα ακούγεται μία μελωδική φωνή που λέει: “Κοιτάξτε πρός τα πάνω” και στρέφοντας τα μάτια πρός τον ουρανό, αντικρύζουν το τόξο της επαγγελίας. Τα μαύρα απειλητικά σύννεφα που σκέπαζαν το στερέωμα χωρίζονται και όπως ο Στέφανος, ατενίζουν και αυτοί τη δόξα του Θεού και τον Υιό του ανθρώπου καθισμένο στο θρόνο Του. Στη θεϊκή μορφή Του διακρίνουν τα ίχνη της ταπεινωτικής θυσίας Του και από τα χείλη Του ακούν να απευθύνεται στην παρουσία του Πατέρα και των αγίων αγγέλων η αίτηση: “Εκείνους τους οποίους Μοι έδωκας, θέλω όπου είμαι Εγώ να είναι και εκείνοι μετ’ Εμού.” (Ιωάν. 17:24.) Η μελωδική και θριαμβευτική φωνή ακούγεται και πάλι: “‘Ερχονται! έρχονται! άγιοι, άσπιλοι και αμόλυντοι. Φύλαξαν το λόγο της υπομονής Μου. Θα βαδίσουν μεταξύ των αγγέλων.” Από τα ωχρά, τρεμάμενα χείλη των ακλόνητων αυτών πιστών βγαίνουν νικητήριες κραυγές. ΜΔ2 714.1

Μεσάνυχτα ο Θεός φανερώνει τη δύναμή Του για την απελευθέρωση του λαού Του. Ο ήλιος παρουσιάζεται ξαφνικά λάμποντας με όλη του τη δόξα. Σημεία και τέρατα αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο με γοργό ρυθμό. Φοβισμένοι και κατάπληκτοι οι ασεβείς ατενίζουν τη σκηνή, ενώ οι δίκαιοι παρακολουθούν με ιεροπρεπή χαρά τα σημεία της απολύτρωσής τους. Κάθε στοιχείο του φυσικού κόσμου φαίνεται να έχει ξεφύγει από την τροχιά του. Οι ποταμοί σταματούν να τρέχουν. Πελώρια μαύρα σύννεφα σηκώνονται και συγκρούονται το ένα με το άλλο. Στη μέση του σκυθρωπού ουρανού διακρίνεται ένας φωτεινός χώρος απερίγραπτης λαμπρότητας, από όπου η φωνή τη Θεού ακούγεται καθαρή σαν “φωνή υδάτων πολλών,” λέγοντας: “Ετελέσθη.” (Αποκ. 16:17.) ΜΔ2 714.2

Στο άκουσμα της φωνής αυτής σείονται ουρανός και γη. Ακολουθεί ένας σεισμός τόσο ισχυρός που ποτέ παρόμοιος “δεν έγινεν αφού οι άνθρωποι υπήρξαν επί της γής, τόσον πολλά μεγάλος σεισμός.” (Αποκ. 16:17,18.) Το στερέωμα φαίνεται να ανοιγοκλείνει. Η δόξα του θρόνου του Θεού παρουσιάζεται αστραποβολώντας. Τα βουνά σείονται από θεμέλια, σαν την καλαμιά στο φύσημα του ανέμου, και πελώριοι βράχοι σκορπίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Ακούγεται ένας υπόκωφος κρότος προμηνύοντας το ξέσπασμα της καταιγίδας Η θάλασσα χτυπιέται με λύσσα. Τα ουρλιαχτά του τυφώνα ακούγονται σαν φωνές δαιμόνων που εξαπολύονται σε εξολοθρευτική αποστολή. Ολόκληρη η γη κλονίζεται και εξογκώνεται σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα. Η επιφάνειά της σχίζεται. Φαίνεται να γκρεμίζεται από θεμέλια. Οροσειρές ολάκερες καταπίνονται. Κατοικημένα νησιά καταποντίζονται λιμάνια, πραγματικά Σόδομα αμαρτίας, σαρώνονται από τα αφρισμένα κύματα. “Βαβυλών η μεγάλη ήλθεν εις ενθύμησιν ενώπιον του Θεού, δια να δώση εις αυτήν το ποτήριον του οίνου, του θυμού της οργής Αυτού.” (Αποκ. 16:19.) Και “χάλαζα μεγάλη έως ενός ταλάντου,” (Εδ. 21,) συμπληρώνει το έργο της καταστροφής. Οι πόλεις οι πιο ξακουστές του κόσμου, ισοπεδώνονται. Τα αρχοντικά παλάτια, άντρα της επιδεικτικής σπατάλης του πλούτου των μεγάλων της γης για τον αυτοδοξασμό τους, σωριάζονται σε ερείπια μπροστά στα μάτια τους. Οι τοίχοι των φυλακών γκρεμίζονται και ο λαός του Θεού, κρατημένος αιχμάλωτος για την πίστη του, ελευθερώνεται. ΜΔ2 714.3

Τάφοι ανοίγονται και “πολλοί εκ των κεκοιμημένων αγίων εν τω χώματι της γής ... εγείρονται, οι μέν εις αιώνιον ζωήν. οι δε εις ονειδισμόν και εις καταισχύνην αιώνιον.” (Δαν. 12:2.) Όλοι όσοι έχουν πεθάνει με την πίστη στην αγγελία του τρίτου αγγέλου βγαίνουν δοξασμένοι από τους τάφους τους για να ακούσουν τη διακήρυξη της συνθήκης της ειρήνης του Θεού με τους πιστούς τηρητές του νόμου Του. “Και εκείνοι οίτινες εξεκέντησαν Αυτόν.” (Αποκ. 1:7,) και εκείνοι που κοροΐδευαν και χλεύαζαν την επιθανάτια αγωνία του Χριστού, καθώς και του λαού Του. ανασταίνονται για να Τον ατενίσουν μέσα στη δόξα Του και να δουν τις τιμές που απονέμονται στους νομοταγείς και υπάκουους. ΜΔ2 715.1

Ο ουρανός εξακολουθεί να είναι σκεπασμένος από πυκνά σύννεφα. Πότε-πότε όμως ο ήλιος γλιστράει ανάμεσά τους μοιάζοντας με το τιμωρό μάτι του Παντοκράτορα Θεού Μανιασμένες αστραπές διασχίζουν τους ουρανούς και περιβάλλουν τη γη με γιγαντιαίες φλόγες. Και πάνω από τους τρομερούς βρυχηθμούς της βροντής, μυστηριώδεις αγριωπές φωνές αγγέλλουν την τύχη των αμαρτωλών. Τα λόγια που προφέρονται δεν γίνονται αντιληπτά από όλους. Οι ψευτοδιδάσκαλοι όμως τα καταλαβαίνουν με όλη τους τη σημασία. Εκείνοι που λίγο πριν ακόμη ήταν τόσο απερίσκεπτοι, τόσο κομπαστικοί και προκλητικοί, τόσο απορροφημένοι από τη σκληρότητά τους πρός το νομοταγή λαό του Θεού, κυριεύονται τώρα από σαστιμάρα και φρίττουν από φόβο. Οι γοερές κραυγές τους ξεχωρίζουν ανάμεσα από τον πάταγο των στοιχείων της φύσης. Οι δαίμονες αναγνωρίζουν τη θεότητα του Χριστού και τρέμουν αντιμετωπίζοντας τη δύναμή Του, ενώ οι άνθρωποι, κατειλημμένοι από έξαλλο φόβο, σέρνονται στο χώμα ικετεύοντας για έλεος. ΜΔ2 715.2

Βλέποντας σε όραμα την ημέρα του Θεού οι προφήτες της παλιάς εποχής την περιγράφουν με αυτά τα λόγια: “Ολολύζετε· διότι η ημέρα του Κυρίου επλησίασε· θέλει ελθεί ως όλεθρος από του Παντοδυνάμου.” (Ησ. 13:6.) “Είσελθε εις τον βράχον, και κρύφθητι εις το χώμα, δια τον φόβον του Κυρίου, και δια την δόξαν της μεγαλειότητας Αυτού. Οι υπερήφανοι οφθαλμοί του ανθρώπου θέλουσι ταπεινωθεί, και η έπαρσις των ανθρώπων θέλει υποκύψει- μόνος δε ο Κύριος θέλει υψωθή εν εκείνη τη ημέρα. Διότι η ημέρα του Κυρίου των δυνάμεων θέλει επέλθει επί πάντα αλαζόνα και υπερήφανον, και επί πάντα υψωμένον· και θέλει ταπεινωθεί.” “Εν εκείνη τη ημέρα θέλει ρίψει ο άνθρωπος εις τους ασπάλακας και εις τας νυκτερίδας τα αργυρά αυτού είδωλα, και τα χρυσά αυτού είδωλα τα οποία έκαμεν εις εαυτόν δια να προσκυνεί· δια να εισέλθωσιν εις τας σχισμάς των βράχων και εις τα σπήλαια των πετρών, δια τον φόβον του Κυρίου, και δια την δόξαν της μεγαλειότητος Αυτού, όταν εγερθή διά να κλονίση την γήν.” (Ησ. 2:10-12, 20, 21.) ΜΔ2 716.1

Ανάμεσα από μια ρωγμή στα σύννεφα, ακτινοβολεί ένα άστρο με καταπληκτική λαμπρότητα, όπως παρουσιάζεται σε αντίθεση με το βαθύ σκοτάδι. Στους πιστούς φέρνει ελπίδα και χαρά, αλλά για τους παραβάτες του νόμου του Θεού σημαίνει οργή και συμφορά. Εκείνοι που τα θυσίασαν όλα για το Χριστό είναι τώρα ασφαλείς, προφυλαγμένοι μέσα στο μυστικό θάλαμο της σκηνής του Κυρίου. Δοκιμάσθηκαν και απέδειξαν στον κόσμο και στους καταφρονητές της αλήθειας την πιστότητά τους πρός Εκείνον που έδωσε τη ζωή Του γι’ αυτούς. Θαυμάσια μεταλλαγή έχουν υποστεί όσοι απτόητοι διετήρησαν την ακεραιότητά τους, αντιμετωπίζοντας το θάνατο. Ελευθερώθηκαν ξαφνικά από τη μαύρη τυραννία ανθρώπων μετασχηματισμένων σε δαιμόνους. Τα πρόσωπά τους, πριν από λίγο ωχρά, φοβισμένα και καταβεβλημένα, τώρα λάμπουν από θαυμασμό, πίστη και αγάπη Οι φωνές τους υψώνονται σ’ ένα θριαμβευτικό ύμνο: “Ο Θεός είναι η καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι. Δια τούτο δεν θέλομεν φοβηθεί και αν σαλευθή η γη και μετατοπισθώσι τα όρη εις το μέσον των θαλασσών· και αν ηχώσι και ταράττωνται τα ύδατα αυτών και σείωνται τα όρη δια το έπαρμα αυτών.” (Ψαλμ. 46:1-3.) ΜΔ2 716.2

Ενώ τα με ευλάβεια και εμπιστοσύνη αυτά τα λόγια ανέρχονται προς το Θεό, τα σύννεφα αποσύρονται, και ανάμεσα από το αγριωπό στερέωμα, δεξιά και αριστερά, παρουσιάζεται σε αντίθεση ο ξάστερος ουρανός με απερίγραπτη ακτινοβολία. Η ένδοξη λαμπρότητα της ουράνιας πόλης ξεχύνεται από τις μισανοιγμένες πύλες της. Διακρίνεται τότε ένα χέρι στον ουρανό κρατώντας δύο λίθινες πλάκες πτυσσόμενες σαν βιβλίο. Όπως αναφέρει ο προφήτης: “Οι ουρανοί θέλουσιν αναγγέλει την δικαιοσύνην Αυτού· διότι ο Θεός Αυτός είναι ο κριτής.” (Ψαλμ 50:6.) Αυτός ο άγιος νόμος, η δικαιοσύνη του Θεού, που ανάμεσα στις βροντές και φλόγες του Σινά γνωστοποιήθηκε σαν οδηγός της ανθρώπινης ζωής, αποκαλύπτεται τώρα στους ανθρώπους σαν κανόνας της κρίσης του Θεού. Το χέρι ανοίγει τις διπλωμένες πλάκες και τότε παρουσιάζονται οι εντολές του Δεκαλόγου χαραγμένες με πύρινη γραφίδα. Είναι τόσο καθαρογραμμένες, που όλοι μπορούν να τις διαβάσουν. Η μνήμη αφυπνίζεται, το σκότος της διαφωνίας και της δεισιδαιμονίας διασκορπίζεται από του καθενός τη σκέψη, και οι δέκα εντολές του Θεού. σύντομες, περιεκτικές και αυθεντικές παρουσιάζονται μπροστά στα μάτια όλων των κατοίκων της γης. ΜΔ2 717.1

Είναι αδύνατο να περιγράφει ο τρόμος και η απόγνωση αυτών που καταπάτησαν το λόγο του Θεού. Ο Κύριος τους έδωσε το λόγο Του. Μπορούσαν να παραβάλουν το χαρακτήρα τους με αυτόν και να αναγνωρίσουν τις ατέλειές τους ενώ υπήρχε ακόμη καιρός για μεταμέλεια και για επανόρθωση. Αλλά για να εξασφαλίσουν την εύνοια του κόσμου παραγκώνησαν τα διατάγματά του, διδάσκοντας και άλλους να γίνουν παραβάτες. Επεδίωξαν να εξαναγκάσουν το λαό του Θεού να βεβηλώσει το Σάββατό Του. Τώρα καταδικάζονται από τον ίδιο αυτό νόμο που καταφρόνησαν. Τρομοκρατημένοι βλέπουν τώρα καθαρά ότι είναι αδικαιολόγητοι. Μόνοι τους διάλεξαν ποιόν προτίμησαν να υπηρετήσουν και να λατρεύσουν. “Τότε θέλετε επιστρέψει, και διακρίνει μεταξύ δικαίου και ασεβούς, μεταξύ του δουλεύοντος τον Θεόν και του μη δουλεύοντος Αυτόν.” (Μαλ 318) ΜΔ2 717.2

Οι εχθροί του νόμου του Θεού, από τους ιερωμένους μέχρι τους ελάχιστα καθιερωμένους, βλέπουν τη σημασία της αλήθειας και του καθήκοντος κάτω από νέο φως Πολύ αργά αντιλαμβάνονται ότι το Σάββατο της τετάρτης εντολής είναι η σφραγίδα του ζώντος Θεού. Πολύ αργά ανακαλύπτουν την πραγματική φύση της δικής τους κίβδηλης ημέρας αργίας και το αμμουδερό θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδόμησαν. Αναγνωρίζουν ότι υπήρξαν θεομάχοι. Θρησκευτικοί καθοδηγητές έστειλαν ψυχές στην απώλεια, ενώ διατείνονταν ότι τις οδηγούσαν στις πύλες του Παραδείσου. Μόνο την ημέρα αυτή των τελικών λογαριασμών ·θα φανερωθεί πόσο τεράστια είναι η ευθύνη αυτών που κατέχουν ιερά αξιώματα, και πόσο τρομερά είναι τα αποτελέσματα της απείθειάς τους. Μόνο στην αιωνιότητα θα μπορέσει να υπολογιστεί σωστά η απώλεια και μιας μόνο ανθρώπινης ψυχής Φοβερή η μοίρα εκείνου που θα ακούσει από τον Κύριό του: “Ύπαγε, δούλε πονηρέ.” ΜΔ2 719.1

Τότε η φωνή του Θεού ακούγεται από τον ουρανό εξαγγέλλοντας την ημέρα και την ώρα της παρουσίας του Ιησού και της μεταβίβασης της αιώνιας διαθήκης στο λαό Του Σαν αντίλαλος δυνατής βροντής, τα λόγια Του κάνουν το γύρο της γης. Ο εκλεκτός λαός του Θεού τα ακούει, ακίνητος με τα μάτια προσηλωμένα στον ουρανό. Η μορφή τους ακτινοβολεί από τη δόξα Του και λάμπει, όπως έλαμπε το πρόσωπο του Μωϋσή όταν κατέβηκε από το όρος Σινά. Οι ασεβείς δεν αντέχουν στη θέα τους αυτή. Και όταν προφέρεται η ευλογία σ’ εκείνους που τίμησαν το Θεό αγιάζοντας το Σάββατό Του, ακούγεται μια ουρανομήκης κραυγή θριάμβου. ΜΔ2 719.2

Σε λίγο παρουσιάζεται στο ανατολικό μέρος του ουρανού ένα μικρό μαύρο σύννεφο, περίπου όσο είναι η μισή ανθρώπινη παλάμη. Είναι το σύννεφο που περιβάλλει το Σωτήρα και που η μακρινή απόσταση του προσδίδει αυτή τη μαυριδερή όψη. Ο λαός του Θεού το αναγνωρίζει σαν το σημείο του Υιού του ανθρώπου. Με επιβλητική σιωπή στρέφουν τα βλέμματά τους πρός το μέρος του και το παρακολουθούν να πλησιάζει στη γη, διαρκώς πιο φωτεινό και ένδοξο μέχρι που ξεδιαλέγεται ένα μεγάλο, λευκό σύννεφο, με βάση του μια φαντασμαγορία σαν εξολοθρευτική φωτιά και με θόλο του το ουράνιο τόξο της διαθήκης. Ο Ιησούς ελαύνει έφιππος σαν αήττητος κατακτητής, όχι πια σαν “Άνθρωπος Θλίψεων” για να πιεί το πικρό ποτήρι της αισχύνης και του πόνου, αλλά έρχεται νικητής του ουρανού και της γης για να κρίνει ζώντες και νεκρούς. “Πιστός και Αληθινός,” “κρίνει και πολεμεί εν δικαιοσύνη.” Και “τα στρατεύματα τα εν τω ουρανώ ακολουθούσιν Αυτόν.” (Αποκ. 19:11,14.) Ένα αναρίθμητο πλήθος αγίων αγγέλων Τον συνοδεύουν στην πορεία Του, ψάλλοντας τροπάρια ουράνιας μελωδίας. Το στράτευμα πλημμυρίζει από “χιλιάδες χιλιάδων και μυριάδες μυριάδων” μορφών που ακτινοβολούν. Καμία ανθρώπινη πένα θα μπορούσε ποτέ να περιγράψει τη σκηνή αυτή. Κανένας ανθρώπινος νούς είναι ικανός να συλλάβει τη λαμπρότητά της. “Εκάλυψεν ουρανούς η δόξα Αυτού και της αινέσεως Αυτού ήτο πλήρης η γή και η λάμψις Αυτού ήτο ως φώς.” (Αββ. 3:3-4.” Καθώς το ζωντανό αυτό σύννεφο πλησιάζει στη γη, το κάθε ανθρώπινο μάτι διακρίνει τον Αρχηγό της ζωής. Κανένα ακάνθινο στεφάνι δεν παραμορφώνει τώρα το ιερό εκείνο κεφάλι, αλλά ένα ένδοξο διάδημα είναι τοποθετημένο στο άγιο μέτωπό Του. Η όψη Του είναι φωτεινότερη από την εκθαμβωτική λάμψη του μεσημβρινού ηλίου. “Και επί το ιμάτιον και επί τον μηρόν Αυτού έχει γεγραμμένον το όνομα, Βασιλεύς Βασιλέων και Κύριος κυρίων.” (Αποκ. 19:16.) ΜΔ2 719.3

Στην παρουσία Του, “πάντα τα πρόσωπα εστράφησαν πρός ωχρίασιν.” Οι καταφρονητές της θεϊκής ευσπλαχνίας κυριεύονται από τον τρόμο μιας αιώνιας απόγνωσης. “Η καρδιά διαλύεται, και τα γόνατα κλονίζονται, ... τα δε πρόσωπα πάντων είναι αποσβολωμένα.” (Ιερ. 30:6, Ναούμ 2:10.) Οι δίκαιοι τρέμοντας αναφωνούν: “Τις δύναται να σταθή;” Η αγγελική υμνωδία διακόπτεται και ένα διάστημα απόλυτης σιγής ακολουθεί. Κατόπιν ακούγεται η φωνή του Ιησού. “Αρκεί εις εσάς η χάρις Μου.” Τότε τα πρόσωπα των δικαίων φωτίζονται, χαρά πλημμυρίζει την κάθε καρδιά και οι άγγελοι επαναλαμβάνουν την υμνωδία τους πλησιάζοντας όλο και περισσότερο στη γη. ΜΔ2 720.1

“Ο Βασιλεύς των βασιλέων” εισέρχεται στο σύννεφο, περιβλημένος από φλογερή φωτιά. Οι ουρανοί αποχωρίζονται “ως βιβλίον τετυλιγμένον,” η γη ταλαντεύεται στην παρουσία Του και “πάν όρος και νήσος εκινήθησαν από τον τόπον αυτών.” “Θέλει ελθεί ο Θεός ημών και δεν θέλει σιωπήσει· πύρ κατατρώγον θέλει είσθαι έμπροσθεν Αυτού και όπισθεν Αυτού σφοδρά ανεμοζάλη. Θέλει προσκαλέσει τους ουρανούς άνωθεν και την γήν δια να κρίνη τον λαόν Αυτού.” (Ψαλμ. 50:3-4.) ΜΔ2 720.2

“Και οι βασιλείς της γης, και οι μεγιστάνες, και οι πλούσιοι, και οι χιλίαρχοι, και οι δυνατοί, και πάς δούλος, και πάς ελεύθερος έκρυψαν εαυτούς εις τα σπήλαια και εις τας πέτρας των ορέων, και λέγουσι πρός τα όρη και πρός τας πέτρας. Πέσατε εφ’ ημάς, και κρύψατε ημάς από προσώπου του καθημένου επί του θρόνου, και από της οργής του Αρνιού, διότι ήλθεν η ημέρα η μεγάλη της οργής Αυτού· και τις δύναται να σταθή;” (Αποκ. 6:15-17.) ΜΔ2 721.1

Τα χλευαστικά πειράγματα σταμάτησαν. Πάγωσαν στα χείλη τα ψέματα. Σίγησε η κλαγγή των όπλων και η οχλοβοή της μάχης, “μετά θορύβου, και πάσα στολή κεκυλισμένη εις αίματα.” (Ησ. 9:5.) Τίποτε πια δεν ακούγεται τώρα εκτός από τη φωνή της παράκλησης και το βουητό της θρηνωδίας και του οδυρμού. Μία κραυγή αγωνίας ξεφεύγει από τα μέχρι τότε κοροϊδευτικά χείλη: “Ήλθεν η ώρα η μεγάλη της οργής Αυτού, και τις δύναται να σταθή;” Οι ασεβείς παρακαλούν να ταφούν κάτω από τους βράχους των βουνών παρά να δουν κατά πρόσωπο Εκείνον που καταφρόνησαν και απέρριψαν. ΜΔ2 721.2

Η φωνή εκείνη που διαπερνάει τα αυτιά των νεκρών, τους είναι γνωστή. Πόσες φορές άκουσαν τον τρυφερό, ικετευτικό της τόνο να τους καλεί σε μετάνοια! Πόσες φορές τους μίλησε με τις συγκινητικές παραινέσεις ενός φίλου, ενός αδελφού, ενός Λυτρωτή! Για τους περιφρονητές της χάρης Του, καμία άλλη φωνή θα μπορούσε να ηχεί πιο επιπληκτική, πιο κατηγορηματική από την ίδια εκείνη φωνή που επί τόσο διάστημα ικέτευε: “Επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών· διατί να αποθάνητε;” (Ιεζ. 33:11.) Μακάρι να τους ήταν άγνωστη η φωνή αυτή! Ο Ιησούς λέγει: “Εγώ έκραζον, και σείς δεν υπηκούετε, εξέτεινον την χείρα Μου, και ουδείς προσείχεν· αλλά κατεφρονείτε πάσας τας εντολάς Μου, και τους ελέγχους Μου δεν εδέχεσθε.” (Παρ. 1:24-25.) Η φωνή αυτή ξυπνάει μέσα τους αναμνήσεις που θα ήθελαν με κάθε τρόπο να τις λησμονήσουν: περιφρονημένες προειδοποιήσεις, απερριμένες προσκλήσεις, αγνοημένες ευκαιρίες. ΜΔ2 721.3

Είναι ύστερα και εκείνοι που ενέπαιξαν το Χριστό κατά τη μεγάλη Του ταπείνωση. Με συγκλονιστική δύναμη τα λόγια του Πονεμένου Εκείνου έρχονται στη θύμησή τους όταν, ορκισμένος από τον αρχιερέα έκανε την επίσημη ανακοίνωση: “Εις το εξής θέλετε ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως, και ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού.” (Ματθ. 26:64.) Τώρα Τον ατενίζουν μέσα στη δόξα Του και ακόμη θα Τον ιδούν σε λίγο “καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως.” ΜΔ2 721.4

Εκείνοι που Τον χλεύαζαν για τον ισχυρισμό Του ότι είναι Υιός του Θεού, μένουν τώρα άναυδοι. Εκεί βρίσκεται ο κομπαστικός Ηρώδης που, περιπαίζοντας το βασιλικό τίτλο του Χριστού, διέταξε τους χλευαστές στρατιώτες του να Τον στέψουν βασιλιά. Εκεί είναι τα ίδια εκείνα άτομα των οποίων τα βέβηλα χέρια Του φόρεσαν την κόκκινη χλαμύδα, τοποθέτησαν το ακάνθινο στεφάνι στο άγιο μέτωπό Του και το περιπαικτικό σκήπτρο στο ασάλευτο χέρι Του και οι οποίοι γονάτισαν μετά μπροστά Του σε στάση βλάσφημης κοροϊδίας. Αυτοί που ράπισαν και έφτυσαν στο πρόσωπο του Άρχοντα της ζωής στρέφουν τώρα αλλού τα μάτια για να αποφύγουν το διαπεραστικό Του βλέμμα και προσπαθούν να κρυφθούν από τη συντριπτική δόξα της παρουσίας Του. Αυτοί που έμπηξαν τα καρφιά στα χέρια και στα πόδια Του, ο στρατιώτης που τρύπησε με τη λόγχη το πλευρό Του, ατενίζοντας τώρα τα σημάδια εκείνα, κυριεύονται από τρόμο και τύψεις. ΜΔ2 722.1

Τα γεγονότα του Γολγοθά ξανάρχονται με τρομακτική διαύγεια στη θύμηση των ιερέων και των αρχόντων του λαού. Τρέμοντας σύγκορμοι από το φόβο θυμούνται πως φώναζαν κουνώντας τα κεφάλια τους, έξαλλοι από σατανική χαρά: “Άλλους έσωσεν. Εαυτόν δεν δύναται να σώσιν αν είναι βασιλιάς του Ισραήλ, ας καταβή τώρα από του σταυρού, και θέλομεν πιστεύσει εις Αυτόν· πέποιθεν επί τον Θεόν· ας σώσει τώρα Αυτόν, εάν θέλη Αυτόν.” (Ματθ. 27:42-43.) ΜΔ2 722.2

Θυμούνται πολύ καλά την παραβολή των γεωργών που αρνήθηκαν να παραδώσουν τους καρπούς του αμπελιού στον κύριό τους, κακοποίησαν τους δούλους του και φόνευσαν το γιό του. Θυμούνται ακόμη και την καταδίκη που άθελά τους πρόφεραν εναντίον τους: “Ο κύριος του αμπελώνος ... κακούς κακώς θέλει απωλέσει αυτούς.” Στην αμαρτωλή στάση και στην τιμωρία των απίστων εκείνων γεωργών, οι ιερείς και οι πρεσβύτεροι αναγνωρίζουν τη δική τους διαγωγή και τη δική τους δικαία καταδίκη. Και τότε υψώνεται μία κραυγή επιθανάτιας αγωνίας. Ακόμη δυνατότερη από τις φωνασκίες, “Σταύρωσον, σταύρωσον Αυτόν” που αντηχούσαν στους δρόμους της Ιερουσαλήμ, διογκώνεται τώρα η τρομερή και απελπιστική θρηνωδία: “Αυτός είναι ο Υιός του Θεού! Αυτός είναι ο πραγματικός Μεσσίας!” Ζητούν να εξαφανιστούν από την παρουσία του Βασιλέα των βασιλέων και μάταια προσπαθούν να κρυφθούν μέσα στις βαθιές σπηλιές και στις ρωγμές της παραμορφωμένης γης. ΜΔ2 722.3

Στη ζωή όλων αυτών που απορρίπτουν την αλήθεια, έρχονται στιγμές όπου η συνείδηση κάποτε ξυπνά, όπου η θύμηση ανακαλεί επώδυνες αναμνήσεις μιας υποκριτικής ζωής και η ψυχή βασανίζεται και ματαιοπονεί με τύψεις. Που μπορεί όμως η κατάσταση αυτή να συγκριθεί με τις τύψεις εκείνης της ημέρας “όταν ο φόβος επέρχεται ως ερήμωσις, και η καταστροφή εφορμά ως ανεμοστρόβιλος!” (Παρ. 1:27.) Αυτοί που επεδίωξαν να εξοντώσουν το Χριστό και τον πιστό λαό Του, τους αντικρύζουν τώρα μέσα στη δόξα που τους περιβάλλει. Καθηλωμένοι από το φόβο, ακούν τις ζωηρές χαρούμενες φωνές των αγίων: “Ιδού, ούτος είναι ο Θεός ημών· περιεμείναμεν Αυτόν, και θέλει σώσει ημάς.” (Ησ. 25:9.) ΜΔ2 723.1

Και μέσα σ’ αυτή την αναταραχή της γης, στη λάμψη της αστραπής και στο βρυχηθμό της βροντής, η φωνή του Υιού του Θεού καλεί τους κοιμωμένους αγίους. Παρατηρεί τους τάφους των δικαίων και, υψώνοντας μετά τα χέρια πρός τον ουρανό, ο Χριστός τους κράζει: “Ξυπνήστε, ξυπνήστε, ξυπνήστε, σείς που κοιμάστε στη γή και σηκωθήτε!” Τη φωνή αυτή θα την ακούσουν οι νεκροί απ’ άκρη σ’ άκρη της γης. Και όσοι την ακούν θα ζήσουν. Ολόκληρη η γη θα αντηχήσει από τον ήχο των βημάτων της ατέλειωτης εκείνης στρατιάς από κάθε έθνος και φυλή και γλώσσα και λαό. Βγαίνουν από τη φυλακή του Άδη, ντυμένοι με την ένδοξη αθανασία, αναφωνώντας: “Που, θάνατε το κέντρον σου; που άδη η νίκη σου;” (Α΄ Κορ. 15:55.) Και οι ζώντες δίκαιοι, μαζί με τους αναστημένους αγίους, ενώνουν τις φωνές τους σε μια παρατεταμένη χαρούμενη νικητήρια κραυγή. ΜΔ2 723.2

Όλοι βγαίνουν από τους τάφους τους με το ίδιο παράστημα που είχαν όταν κατέβηκαν σ’ αυτούς. Ο Αδάμ, διακρίνεται ανάμεσα στο πλήθος των αναστημένων από τη μεγαλόπρεπη μορφή και το ψηλό του ανάστημα, κατά τι χαμηλότερος από τον Υιό του Θεού. Παρουσιάζει χτυπητή αντίθεση με τους αντιπροσωπευτικούς τύπους των κατοπινών γενεών. Αυτή είναι η μόνη ένδειξη του μεγάλου εκφυλισμού του ανθρωπίνου γένους. Όλοι όμως βγαίνουν από τους τάφους με την ίδια ικμάδα και το σφρίγος της αιώνιας νειότης. Στην αρχή ο άνθρωπος είχε πλαστεί κατά την ομοιότητα του Θεού, όχι μόνο ομοιότητα του χαρακτήρα αλλά και των φυσικών χαρακτηριστικών. Η αμαρτία παραμόρφωσε και σχεδόν εξολοκλήρου εξάλειψε την εικόνα αυτή της θεϊκής ομοιότητας. Ο Χριστός όμως ήρθε στον κόσμο για να αποκαταστήσει κάθε u που είχε χαθεί. Αυτός θα μετασχηματίσει τα ευτελή σώματά μας σύμφωνα με το δικό Του ένδοξο σώμα. Το θνητό και φθαρτό σώμα, το ασχημισμένο και μολυσμένο από την αμαρτία, αποκτά την ομορφιά, την τελειότητα και την αθανασία. Όλες οι ατέλειες και οι δυσμορφίες αφήνονται στον τάφο. Όταν θα ξαναποκτήσουν τα δικαίωμα να συμμετέχουν στον καρπό του δένδρου της ζωής του Εδεμικού κήπου που για τόσους αιώνες στερήθηκαν, οι λυτρωμένοι “θα αυξηθούν” και πάλι (Μαλ. 4:12) σύμφωνα με το τέλειο παράστημα της ανθρώπινης φυλής κατά την πρωταρχική της δόξα. Τα τελευταία υπολείμματα της κατάρας της αμαρτίας θα εξαλειφτούν και οι πιστοί του Χριστού θα εμφανιστούν “εν τη ωραιότητι Κυρίου του Θεού ημών,” αντανακλώντας την τέλεια διανοητική, ψυχική και σωματική εικόνα του Κυρίου τους. Ώ θαυμαστή απολύτρωση! Πόσον καιρό απετέλεσε το θέμα της ομιλίας, το αντικείμενο της ελπίδας, το σκοπό της καρτερικής προσμονής, χωρίς ποτέ να έχει πλαίρια κατανοηθεί. ΜΔ2 723.3

Οι ζώντες δίκαιοι μεταμορφώνονται “εν μιά στιγμή, εν ριπή οφθαλμού.” Με το κέλευσμα του Θεού περιβάλλονται τη δόξα. Τώρα τους απονέμεται η αθανασία και μαζί με τους αναστημένους αγίους υψώνονται από τη γή για να συναντήσουν τον Κύριό τους στον αέρα. Άγγελοι συνάγουν “τους εκλεκτούς Αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων, απ’ άκρων ουρανών έως άκρων αυτών.” Μικρά παιδιά φέρονται από τους αγίους αγγέλους στην αγκαλιά των μητέρων τους. Φίλοι, χωρισμένοι για πολύ καιρό από το θάνατο, ξανασμίγουν για να μη χωριστούν ποτέ πια και ανταμωμένοι ανεβαίνουν με χαρούμενα άσματα στην πόλη του Θεού. ΜΔ2 724.1

Σε κάθε πλευρά του αιθέριου άρματος υπάρχουν πτέρυγες και από κάτω του κινούνται ζωντανοί τροχοί. Καθώς το άρμα κυλάει πρός τα πάνω, οι τροχοί φωνάζουν, “Άγιος” και οι πτέρυγες ανοιγοκλείνοντας φωνάζουν, “Άγιος” και η ακολουθία των αγγέλων κράζει “Άγιος, Άγιος, Άγιος, Κύριος ο Θεός, ο Παντοκράτωρ.” Και οι λυτρωμένοι αλαλάζουν, “Αλληλούια!” ενώ το άρμα προχωρεί διαρκώς κατευθυνόμενο πρός τη Νέα Ιερουσαλήμ. ΜΔ2 724.2

Πριν μπούν στην πόλη του Θεού, ο Σωτήρας προσφέρει στους οπαδούς Του τα σύμβολα της νίκης και τους απονέμει τα διακριτικά του βασιλικού τους αξιώματος. Αστραφτοκοπούν οι τάξεις των πιστών καθώς ανεβαίνουν παρατεταγμένες σε ημικύκλιο ολόγυρα από το Βασιλιά τους. Η μεγαλόπρεπη μορφή Του προεξέχει πάνω από αγίους και αγγέλους και η όψη Του ακτινοβολεί γεμάτη καλοκάγαθη αγάπη. Από το αναρίθμητο πλήθος των λυτρωμένων, κάθε βλέμμα προσηλώνεται επάνω Του. κάθε μάτι ατενίζει τη δόξα Εκείνου του οποίου “το πρόσωπον ήτο τόσον άδοξον παρά παντός ανθρώπου, και το είδος Αυτού παρά των υιών των ανθρώπων.” (Ησ. 52:14.) Με το ίδιο Του το χέρι ο Χριστός τοποθετεί στα κεφάλια των πιστών το στεφάνι της δόξας. Για τον καθένα υπάρχει ένα ξέχωρο στεφάνι πάνω στο οποίο βρίσκεται “όνομα νέον γεγραμμένον” (Αποκ. 2:17,) καθώς και η επιγραφή, “Αγιασμός εις τον Κύριον.” Σε κάθε χέρι τοποθετείται το δάφνινο κλαδί του νικητή και μία αστραφτερή άρπα. Τότε, στο σύνθημα των αρχηγών αγγέλων, κάθε χέρι αγγίζει επιδέξια τις χορδές της άρπας που σκορπά γλυκιά μουσική, σε πλούσια μελωδική συμφωνία. Κάθε καρδιά πάλλεται από ανέκφραστη αγαλλίαση και κάθε φωνή υψώνεται σε αίνο ευγνωμοσύνης: “Εις τον αγαπήσαντα ημάς και λούσαντα ημάς από των αμαρτιών ημών με το αίμα Αυτού, και όστις έκαμεν ημάς βασιλείς και ιερείς εις τον Θεόν και Πατέρα Αυτού· εις Αυτόν είη η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.” (Αποκ. 1:5-6.) ΜΔ2 725.1

Το πλήθος των λυτρωμένων φθάνει μπροστά στην Αγία Πόλη. Ο Ιησούς ανοίγει διάπλατα τους μαργαριταρένιους πυλώνες και τα έθνη που φύλαξαν την αλήθεια εισέρχονται. Εκεί αντικρύζουν τον Παράδεισο του Θεού, την κατοικία του Αδάμ στην εποχή της αθωότητάς του. Και τότε η φωνή εκείνη, η μελωδικότερη από κάθε μουσική που έφθασε ποτέ σε ανθρώπινο αυτί, ακούγεται να λέει: “Ο αγώνας έληξε.” “Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός Μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένον εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου.” ΜΔ2 725.2

Τώρα βρίσκει την εκπλήρωσή της η προσευχή του Χριστού για τους οπαδούς Του: “Εκείνους τους οποίους Μοι έδωκας, θέλω όπου είμαι Εγώ, να είναι και εκείνοι μετ’ Εμού.” “Τους κατενώπιον της δόξης Αυτού αμώμους εν αγαλλιάσει,” (Ιούδ. 24,) ο Χριστός τους παρουσιάζει στον Πατέρα σαν τίμημα του αίματός Του λέγοντας: “Ιδού Εγώ και τα παιδία τα οποία Μοι έδωκας.” “Εκείνους τους οποίους Μοι έδωκας εφύλαξα.” Ώ, τα θαυμαστά αποτελέσματα της απολυτρωτικής αγάπης! Η εκστατική εκείνη στιγμή κατά την οποία ο αιώνιος Πατέρας, βλέποντας τους λυτρωμένους, αντικρίζει την εικόνα Του, αποκαταστημένη από τη δυσμορφία της αμαρτίας και απαλλαγμένη από τη φθορά - το ανθρώπινο στοιχείο σε τέλεια πάλι αρμονία με το θεϊκό πρωτότυπο! ΜΔ2 725.3

Με ανέκφραστη αγάπη ο Ιησούς υποδέχεται τους πιστούς Του στη “χαρά του Κυρίου” τους. Η χαρά του Σωτήρα είναι να δει στην ένδοξη βασιλεία Του τις ψυχές που απέκτησαν τη σωτηρία τους με τη δική Του αγωνία και ταπείνωση. Οι λυτρωμένοι πάλι συμμερίζονται τη χαρά Του όταν, ανάμεσα στο πλήθος των αγίων, διακρίνουν αυτούς που δέχθηκαν το Χριστό χάρη στις δικές τους προσευχές, προσπάθειες και στοργικές θυσίες. Όπως συγκεντρώνονται γύρω από το μεγάλο, λευκό θρόνο, ανεκλάλητη χαρά πλημμυρίζει τις καρδιές τους, θεωρώντας αυτούς που οι ίδιοι είχαν οδηγήσει στο Χριστό, καθώς και άλλους που εκείνοι πάλι έφεραν σ’ Αυτόν, και άλλους ακόμη που ακολούθησαν, ώστε όλοι μαζί να καταλήξουν στο λιμάνι της ευδαιμονίας όπου εναποθέτουν τα διαδήματα τους στα πόδια του Χριστού και Τον δοξολογούν στον αέναο κύκλο των ατελεύτητων αιώνων. ΜΔ2 726.1

Την ώρα που οι λυτρωμένοι γίνονται δεκτοί στην πόλη του Θεού μία ουρανομήκη κραυγή ενθουσιασμού και λατρείας σχίζει τον αέρα. Ο πρώτος και ο δεύτερος Αδάμ μέλλουν να συναντηθούν. Ο Υιός του Θεού περιμένει με ανοικτές αγκάλες να υποδεχθεί τον πατέρα της φυλής μας—εκείνον που ο ίδιος δημιούργησε, εκείνον που αμάρτησε στο Δημιουργό του και που η αμαρτία του είναι υπεύθυνη για τα στίγματα του σταυρικού θανάτου, χαραγμένα ανεξίτηλα στου Λυτρωτή το σώμα. Διακρίνοντας ο Αδάμ τις ουλές των καρφιών, δε γέρνει στο στήθος του Κυρίου του, αλλά ρίχνεται ταπεινά στα πόδια Του αναφωνώντας: “Άξιόν, άξιον, άξιον είναι το Αρνίον το οποίον εσφάγη!” Με τρυφερότητα ο Σωτήρας τον σηκώνει και του λέει να κοιτάξει πάλι την Εδεμική κατοικία του από όπου εξορίσθηκε για τέτοιο ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. ΜΔ2 726.2

Μετά την αποβολή του από την Εδέμ, η επίγεια ζωή του Αδάμ ήταν ολόγιομη από λύπη. Κάθε πεσμένο νεκρό φύλλο, κάθε ζώο προσφερόμενο θυσία, κάθε δυσμορφία πάνω στη μέχρι τότε άψογη φύση, κάθε νέα κηλίδα πάνω στον αγνό ανθρώπινο χαρακτήρα, ήταν μία καινούργια υπενθύμιση της αμαρτίας Τρομερή ήταν η αγωνία και οι τύψεις που πέρασε όταν έβλεπε την ανομία να πληθύνεται και όταν σε απάντηση των προειδοποιήσεων που έδινε δέχονταν τον ψόγο των συνανθρώπων του ότι αυτός ήταν ο υπαίτιος της αμαρτίας. Με ταπείνωση και με υπομονή υπέφερε για χίλια περίπου χρόνια τις συνέπειες της παρανομίας του. Βαθιά μετανοιωμένος για το αμάρτημά του, βασίσθηκε στις αρετές του αναμενόμενου Σωτήρα και πέθανε με την ελπίδα της ανάστασης. Ο Υιός του Θεού πλήρωσε τα λύτρα για την αποτυχία και την πτώση του ανθρώπου. Και έτσι, χάρη στο εξιλαστικό έργο του Χριστού, ο Αδάμ αποκαθίσταται στην πρώτη του εξουσία. ΜΔ2 727.1

Γοητευμένος παρατηρεί τα δένδρα που αποτελούσαν άλλοτε τη χαρά του—τα ίδια εκείνα δένδρα που τους καρπούς τους αρέσκονταν να συνάγει στην εποχή της αθωότητας και της χαράς του. Θωρεί τα κλήματα, τα φροντισμένα άλλοτε με τα ίδια του τα χέρια, και τα άνθη, τα αντικείμενα των στοργικών φροντίδων του. Συνεπαρμένος από τη γοητεία της σκηνής, διαπιστώνει ότι αυτός είναι πράγματι ο αποκαταστημένος Παράδεισος, πολυτιμότερη ακόμη τώρα απόλαυση από ότι τον καιρό που φυγαδεύτηκε από αυτόν. Ο Σωτήρας τον οδηγεί στο δένδρο της ζωής, κόβει από τον αγλαό καρπό του και του προσφέρει να φάγει. Κοιτάζει ολόγυρά του ο Αδάμ και αναγνωρίζει το λυτρωμένο πλήθος της οικογένειας του, συγκεντρωμένο στον παράδεισο του Θεού. Τότε εναποθέτει το λαμπρό του διάδημα στα πόδια του Ιησού και, πέφτοντας στο στήθος Του, εναγκαλίζεται το Λυτρωτή. Κρούοντας τη χρυσή του άρπα, κάνει να αντηχεί ο θόλος του ουρανού από τον ύμνο του θριάμβου: “Άξιόν, άξιον, άξιον είναι το Αρνίον το οποίον εσφάγη και ανέζησεν!” Τα πλήθη της οικογένειας του Αδάμ συμμετέχουν στη μελωδία και εναποθέτοντας τα διαδήματα τους στα πόδια του Ιησού, υποκλίνονται και Τον προσκυνούν. ΜΔ2 727.2

Στη συγκινητική αυτή σκηνή της συνάντησης παρευρίσκονται μάρτυρες οι άγγελοι που έκλαψαν όταν έπεσε ο Αδάμ στην αμαρτία και σκίρτησαν από χαρά όταν ο Χριστός ανέβηκε στους ουρανούς μετά την ανάστασή Του, ελευθερώνοντας από τα δεσμά του θανάτου όλους όσους θα πίστευαν στο όνομά Του. Διαπιστώνουν τώρα την ολοκλήρωση του απολυτρωτικού έργου και ενώνουν τις φωνές τους στον αίνο της δοξολογίας. ΜΔ2 727.3

Επάνω στην κρυστάλλινη θάλασσα που απλώνεται μπροστά από το θρόνο, τη θάλασσα ανάμικτη από γυαλί και φωτιά—τόσο πολύ αστραφτοκοπάει από την αντανάκλαση της δόξας του Θεού—έχει συγκεντρωθεί ο ιδιαίτερος όμιλος εκείνων που “ενίκησαν κατά του θηρίου και κατά της εικόνος αυτού, και κατά του χαράγματος αυτού και κατά του αριθμού του ονόματος αυτού.” (Αποκ. 15:2.) Επάνω στο όρος Σιών, μαζί με το Αρνίο “έχοντες κιθάρας του Θεού,” στέκουν οι “εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες ... οίτινες ηγοράσθησαν από των ανθρώπων.” Τότε τα πλήθη ακούν την “φωνήν εκ του ουρανού, ως φωνήν υδάτων πολλών, και ως φωνήν βροντής μεγάλης ... φωνήν κιθαρωδών οίτινες εκιθάριζον με τας κιθάρας αυτών και έψαλλον ως ωδήν νέαν ενώπιον του θρόνου.” (Αποκ. 14:1-3.) Την ωδή αυτή κανείς άλλος δεν μπορεί να τη μάθει εκτός από τις εκατόν σαράντα τέσσερεις χιλιάδες. Είναι ο ύμνος του Μωϋσή και του Αρνίου (Αποκ. 15:3,)—ένας ύμνος απολυτρωτικός. Μόνο οι εκατόν σαράντα τέσσερεις χιλιάδες μπορούν να τη μάθουν επειδή είναι ο ύμνος της προσωπικής τους πείρας, μιας πείρας τέτοιας που ποτέ καμία ομάδα δεν έχει δοκιμάσει. “Ούτοι είναι οι ακολουθούντες το Αρνίον όπου αν υπάγη.” Έχουν μεταφερθεί από τη γη, διαλεγμένοι ανάμεσα στους ζώντες και θεωρούνται “απαρχή εις τον Θεόν και το Αρνίον.” (Αποκ. 14:4.) “Ούτοι είναι οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης.” (Αποκ. 7:14.) Πέρασαν τον καιρό της θλίψης, θλίψης τέτοιας που ποτέ δεν ξανάγινε αφ’ ότου υπήρξε έθνος επί της γης. Υπέμειναν την αγωνία της θλίψης του καιρού του Ιακώβ. Επέζησαν χωρίς την παρουσία του Μεσίτη τον καιρό που έπεφταν οι τιμωρές πληγές του Θεού. Απολυτρώθηκαν όμως επειδή “έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου” (Αποκ. 7:14,) και “εν τω στόματι αυτών δεν ευρέθη δόλος· διότι είναι άμωμοι ενώπιον του θρόνου του Θεού.” (Αποκ. 14:5.) “Δια τούτο είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού, και λατρεύουσιν Αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ Αυτού· και ο καθημένος επί του θρόνου θέλει κατασκηνώσει επ’ αυτούς.” (Αποκ. 7:15.) Είδαν τη γη να αφανίζεται από την πείνα και το λοιμό· είδαν τον καυτερό ήλιο να καυματίζει με τα θανατηφόρα έλκη τους ανθρώπους και αυτοί οι ίδιοι πέρασαν από κακουχίες, από πείνα και από δίψα. Αλλ’ όμως “δεν θέλουσι πεινάσει πλέον, ουδέ, θέλουσι διψήσει πλέον, ουδέ θέλει πέσει επ’ αυτούς ο ήλιος, ουδέ κανέν καύμα. Διότι το Αρνίον το αναμέσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς, και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων· και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών.” (Αποκ. 7:16-17.) ΜΔ2 728.1

Σε κάθε εποχή οι εκλεκτοί του Σωτήρα διδάχθηκαν την παιδεία και την πειθαρχία μέσα στο σχολείο της δοκιμασίας. Βάδισαν στο στενό μονοπάτι της ζωής. Καθορίσθηκαν μέσα στο καμίνι της θλίψης. Αντικρούστηκαν, μισήθηκαν και συκοφαντήθηκαν χάρη του Χριστού. Τον ακολούθησαν ανάμεσα στις πιο επώδυνες συγκρούσεις. Υπέστησαν θυσίες και γεύτηκαν πικρές απογοητεύσεις. Από προσωπική σκληρή πείρα γνώρισαν σε όλο της το πλάτος, της αμαρτίας το κακό, τη δύναμη, την ενοχή, τη συμφορά και γι’ αυτό την αποστρέφονται. Η αναγνώριση της ανυπολόγιστης θυσίας που απαιτήθηκε για την εκρίζωσή της, τους καθιστά ταπεινούς και γεμίζει την καρδιά τους με ευγνωμοσύνη και δοξολογία η οποία είναι αδύνατο να υπολογιστεί από όσους δεν έπεσαν ποτέ στην αμαρτία. Αγαπούν πολύ επειδή πολύ έχουν συγχωρηθεί. Επειδή υπήρξαν συμμέτοχοι των παθημάτων του Χριστού, κρίνονται άξιοι να συμμετέχουν και στη δόξα Του. ΜΔ2 729.1

Οι κληρονόμοι του Θεού βγαίνουν από τις σοφίτες, τις τρώγλες, τα κελιά της φυλακής, τα ικριώματα, τα βουνά, τις ερημιές, τις σπηλιές της γης, και τα βάθη της θάλασσας. Σ’ αυτή τη γη υπήρξαν “υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι.” Εκατομμύρια από αυτούς κατέβηκαν στον τάφο με το στίγμα της ατιμίας εξαιτίας της άκαμπτης άρνησής τους να ενδώσουν στις μηχανορραφίες του Σατανά. Τα ανθρώπινα δικαστήρια τους κήρυξαν ενόχους σαν τους χειρότερους εγκληματίες. Τώρα όμως “ο Θεός, αυτός είναι ο Κριτής” (Ψαλμ. 50:6,) και οι δικαστικές αποφάσεις αντιστρέφονται. “Θέλει εξαλείψει το όνειδος του λαού Αυτού από πάσης της γής” (Ησ. 25:8.) “Θέλουσιν ονομάσει αυτούς ο άγιος λαός, ο λελυτρωμένος του Κυρίου.” Και ο Θεός θα δώσει “εις αυτούς ωραιότητα αντί της στάκτης, έλαιον ευφροσύνης αντί του πένθους, στολήν αινέσεως αντί του πνεύματος της ακηδίας.” (Ησ. 62:12, 61:3.) Δεν είναι πια εξουθενωμένοι, ταλαιπωρημένοι, διασκορπισμένοι και βασανισμένοι. Απ’ εδώ κι εμπρός θα είναι πάντα μαζί με τον Κύριό τους. Στέκουν μπροστά στο θρόνο ντυμένοι με στολές ακόμη πιο πλουσιοπάροχες από αυτές που φόρεσαν ποτέ οι πιο τιμημένοι της γης. Είναι στεφανωμένοι με διαδήματα πιο ένδοξα από αυτά που κόσμησαν ποτέ κεφάλια επιγείων μοναρχών. Οι μέρες του πόνου και του κλαυθμού πέρασαν για πάντα. Ο Βασιλιάς της δόξας σκούπισε τα δάκρυα από τα πρόσωπά τους. Κάθε αιτία που μπορεί να προκαλέσει λύπη εξέλιπε. Πάνω από τα σειόμενα φοινικόκλαδα υψώνεται το άσμα της δοξολογίας τους ευδιάκριτο, μελωδικό, αρμονικό. Κάθε φωνή παίρνει τώρα μέρος μέχρι που η υμνωδία αυτή πλημμυρίζει τον ουράνιο θόλο: “Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου και του Αρνίου.” Και όλοι οι ουράνιοι κάτοικοι αποκρίνονται αντιφωνικά: “Αμήν: η ευλογία, και η δόξα, και η σοφία, και η ευχαριστία, και η τιμή, και η δύναμις, και η ισχύς ανήκει εις τον Θεόν ημών, εις τους αιώνας των αιώνων.” (Αποκ. 7:10,12.) ΜΔ2 729.2

Σ’ αυτή τη ζωή δεν μπορούμε παρά αμυδρά μόνο να συλλάβουμε την έννοια του θαυμαστού θέματος της απολύτρωσης. Με την περιορισμένη μας αντίληψη έχομε την ικανότητα να εμβαθύνουμε μόνο στους τομείς της αισχύνης και της δόξας, της ζωής και του θανάτου, της δικαιοσύνης και του ελέους όπως απαντώνται στο σταυρό. Όσο όμως και αν εντείνομε τις διανοητικές μας ικανότητες, είναι αδύνατο να συλλάβουμε την πλήρη σημασία του. Το μήκος και πλάτος, το βάθος και ύψος της λυτρωτικής αγάπης, ελάχιστα μόνο γίνονται αντιληπτά. Το σχέδιο της σωτηρίας είναι αδύνατο να κατανοηθεί εντελώς, ούτε ακόμη και τότε όταν οι λυτρωμένοι “θέλουσι βλέπει καθώς βλέπονται και θέλουσι γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθησαν.” Αλλά στο αέναο κύλισμα του χρόνου, διαρκώς νέες πτυχές της αλήθειας θα εξακολουθούν να παρελαύνουν μπροστά στον κατάπληκτο, καταγοητεύμενο νού. Αν και οι λύπες, οι πόνοι και οι πειρασμοί της επίγειας ζωής θα έχουν εξαφανιστεί και η αιτία θα έχει εκλείψει, μολαταύτα ο λαός του Θεού θα διατηρεί πλήρη συναίσθηση του κόστους της σωτηρίας του. ΜΔ2 730.1

Ο σταυρός του Χριστού θα αποτελεί το αιώνιο θέμα της σπουδής και το άσμα των λυτρωμένων. Βλέποντας το Χριστό δοξασμένο, θα θωρούν το Χριστό σταυρωμένο. Ποτέ δεν πρόκειται να λησμονηθεί το γεγονός ότι Εκείνος του Οποίου η δύναμη δημιούργησε και βαστάζει τους αναρίθμητους κόσμους στο αχανές διάστημα, ο Αγαπητός Υιός του Θεού, η Μεγαλειότητα του Ουρανού, Αυτός τον οποίο τα χερουβείμ και τα ένδοξα σεραφείμ αρέσκονται να λατρεύουν, υπέστη την ταπείνωση για να εξυψώσει τον πεσμένο στην αμαρτία άνθρωπο. Ποτέ δεν πρόκειται να λησμονηθεί ότι Εκείνος σήκωσε το βάρος της ενοχής και της αισχύνης της αμαρτίας· ότι γεύτηκε την οδυνηρή πείρα της αποστροφής του προσώπου του Πατέρα, μέχρι που η καρδιά Του σπάραξε από τον πόνο για τη χαμένη ανθρωπότητα και η ζωή Του καταθρυμματίσθηκε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Η σκέψη ότι Αυτός ο Δημιουργός του σύμπαντος. Αυτός ο απόλυτος Ρυθμιστής κάθε πεπρωμένου, καταδέχθηκε να αφήσει κατά μέρος τη δόξα Του και να ταπεινωθεί από αγάπη για τον άνθρωπο, θα προκαλεί τον αιώνιο θαυμασμό και τη λατρεία του σύμπαντος. Κάθε φορά που τα έθνη των λυτρωμένων θα ατενίζουν στο Σωτήρα τους και θα θεωρούν τη δόξα του Πατέρα να αντανακλά στη μορφή Του, κάθε φορά που θα αντικρίζουν το θρόνο Του στερεωμένο στους αιώνες των αιώνων, ξέροντας ότι η βασιλεία Του δεν έχει τέλος, θα ξεσπούν στον εκστατικό αυτόν ύμνο: “Άξιον, άξιον, άξιον είναι το Αρνίον το εσφαγμένον το οποίον εξηγόρασεν ημάς εις τον Θεόν με το πολύτιμον Αυτού αίμα.” ΜΔ2 730.2

Το μυστήριο του σταυρού εξηγεί όλα τα άλλα μυστήρια. Στο φως του Γολγοθά, οι χαρακτηριστικές ιδιότητες του Θεού που μας ενέπνεαν με φόβο και με δέος, εμφανίζονται μέσα σε όλη την ελκυστική ομορφιά τους. Η ευσπλαχνία, η στοργή και η πατρική Του αγάπη παρουσιάζονται αλληλένδετες με την αγιότητα, τη δικαιοσύνη και τη δύναμή Του. Παρατηρώντας τη μεγαλοπρέπεια του θρόνου Του, του “υψηλού και επηρμένου,” διακρίνομε τις ευγενικές ιδιότητες του χαρακτήρα Του και εκτιμούμε όσο ποτέ προηγουμένως τη σημασία του αιωνίου εκείνου τίτλου, “Πάτερ ημών.” ΜΔ2 732.1

Θα αποδειχτεί τότε ότι ο άπειρος σε σοφία Θεός δεν μπορούσε να επινοήσει κανένα άλλο σχέδιο για τη σωτηρία μας εκτός από τη θυσία του Υιού Του. Το αντιστάθμισμα της θυσίας αυτής είναι η επανακατοίκηση της γης με απολυτρωμένες, ευτυχισμένες, άγιες και αθάνατες υπάρξεις. Τα αποτελέσματα του αγώνα του Σωτήρα κατά των δυνάμεων του σκότους είναι η χαρά των λυτρωμένων και η επαυξημένη δόξα του Θεού στους ατελεύτητους αιώνες. Τόσο ανυπολόγιστη είναι η αξία της ανθρώπινης ψυχής, που ο Θεός είναι ικανοποιημένος με το αντίλυτρο που καταβλήθηκε γι’ αυτή. Και οι καρποί της ανεκτίμητης θυσίας Του είναι τόσο πολύτιμοι, ώστε θεωρώντας τους ο Χριστός, μένει κατά πάντα ικανοποιημένος και Αυτός. ΜΔ2 732.2