Βήματα προς τον Χριστό

Κεφάλαιο 3: Μετανοια

Πώς θα δικαιωθεί ο άνθρωπος απέναντι στο Θεό; Πως μπορεί ο αμαρτωλός να γίνει δίκαιος; Μόνο με τη βοήθεια του Χριστού μπορούμε να έρθουμε σε αρμονία με το Θεό και την αγιότητα. Αλλά πώς θα πάμε στο Χριστό; Πολλοί κάνουν την ίδια ερώτηση που έκαναν τα πλήθη τη μέρα της Πεντηκοστής όταν, αφού αναγνώρισαν την αμαρτωλή κατάστασή τους, αναφώνησαν: “Τι πρέπει να κάνωμεν;” Η πρώτη λέξη στην απάντηση του Πέτρου ήταν: “Μετανοήσατε”. Πράξεις 2:38. Σε μια άλλη περίπτωση, λίγο αργότερα, είπε: “Μετανοήσατε... και επιστρέψατε, διά να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας”. Πράξεις 3:19. BX 21.1

Η μετάνοια περιλαμβάνει λύπη για την αμαρτία και αποστροφή απ' αυτήν. Δεν εγκαταλείπουμε την αμαρτία αν δεν αναγνωρίσομε τη βδελυρότητά της. Δεν μπορεί να επακολουθήσει πραγματική μεταλλαγή στη ζωή αν δεν αποβάλομε την αμαρτία εντελώς απ' την καρδιά μας. BX 21.2

Πολλοί δυσκολεύονται να αντιληφθούν την πραγματική φύση της μετάνοιας. Πλήθη ανθρώπων λυπούνται γιατί αμάρτησαν και προσπαθούν ίσως ακόμη να επιφέρουν μια κάποια εξωτερική μεταρρύθμιση στη ζωή τους, επειδή φοβούνται τα δεινά που θα έχουν να υποστούν σαν αποτέλεσμα των αμαρτιών τους. Όμως αυτή δεν είναι μετάνοια όπως την εννοεί η Γραφή. Θλίβονται για τις συνέπειες της αμαρτίας παρά γι' αυτή τη διάπραξη της αμαρτίας. Αυτή τη λύπη ένοιωσε ο Ησαύ όταν είδε ότι είχε χάσει για πάντα τα πρωτοτόκια. Ο Βαλαάμ, τρομοκρατημένος απ' τη θέα του αγγέλου που του έφραζε το δρόμο με γυμνωμένο σπαθί, ομολόγησε την ενοχή του από φόβο μη χάσει τη ζωή του. Όμως ειλικρινή μετάνοια δεν αισθάνθηκε για την αμαρτία του, ούτε τις προθέσεις του άλλαξε, ούτε το κακό αποστράφηκε. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, αφού πρόδωσε τον Κύριό του, έκραξε: “Ήμαρτον παραδόσας αίμα αθώον”. Ματθαίου 27:4. Ήταν μόνο το τρομερό συναίσθημα της καταδίκης και η τρομακτική σκέψη της μελλοντικής κρίσης που απόσπασαν την ομολογία αυτή απ' την ένοχη ψυχή του. Οι συνέπειες που θα επακολουθούσαν, τον γέμισαν με φόβο. Αλλά δεν ένοιωσε πραγματική μεταμέλεια και τύψη στην ψυχή του ότι πρόδωσε τον άμωμο Υιό του Θεού και αρνήθηκε τον Άγιο του Ισραήλ. Ο Φαραώ αναγνώριζε την αμαρτία του κάθε φορά που υπέφερε απ' τις κρίσεις του Θεού, για να αποφύγει νέες τιμωρίες. Αλλά μόλις σταματούσαν οι πληγές, άρχιζε πάλι να προκαλεί τον ουρανό με τη στάση του. Όλοι αυτοί θρήνησαν για τα αποτελέσματα της αμαρτίας, χωρίς να νοιώσουν πραγματική τύψη για την αμαρτία. BX 21.3

Όταν όμως η καρδιά παραδοθεί στην επίδραση του Πνεύματος του Θεού, η συνείδηση θα αφυπνισθεί. Ο αμαρτωλός θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται κάτι απ' το βάθος και την αγιότητα του νόμου του Θεού που είναι το θεμέλιο της διακυβέρνησής Του στον ουρανό και στη γη. Το “Φως το οποίον φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον” (Ιωάννου 1:9), φωτίζει τους μυστικούς θαλάμους της ψυχής, και τα κρυφά έργα του σκότους γίνονται φανερά. Η πεποίθηση κυριαρχεί στο νου και στην καρδιά. Ο αμαρτωλός συναισθάνεται τη δικαιοσύνη του Κυρίου και τρέμει στη σκέψη ότι πρέπει να παρουσιαστεί με όλη του την ενοχή και ακαθαρσία μπροστά στον Ερευνητή των καρδιών. Βλέπει την αγάπη του Θεού, την ωραιότητα της αγιοσύνης, τη χαρά της αγνότητας. Λαχταρά να εξαγνιστεί και να επανακτήσει την επικοινωνία με τον ουρανό. BX 22.1

Την πραγματική μεταμέλεια για την αμαρτία απεικονίζει η προσευχή του Δαβίδ μετά την πτώση του. Η μετάνοιά του ήταν βαθιά και ειλικρινής. Δεν κατάβαλε καμιά προσπάθεια να καλύψει την ενοχή του. Καμιά επιθυμία να αποφύγει την τιμωρία που θα επακολουθούσε δεν ενέπνευσε την προσευχή του. Ο Δαβίδ είδε το τεράστιο μέγεθος της αμαρτίας του. Είδε τον μολυσμό της ψυχής του. Ένοιωσε αποστροφή για την αμαρτία του. Δεν προσευχήθηκε μόνο για συγχώρεση, αλλά και για εξαγνισμό της ψυχής του. Ποθούσε να νοιώσει τη χαρά της αγιοσύνης, να ξαναβρεί την αρμονία και επικοινωνία με το Θεό. Αυτή ήταν η κραυγή της ψυχής του: BX 23.1

“Μακάριος εκείνος του οποίου συνεχωρήθη η παράβασις,
του οποίου εσκεπάσθη η αμαρτία.
Μακάριος ο άνθρωπος εις τον οποίον ο Κύριος δεν λογαριάζει ανομίαν,
και εις του οποίου το πνεύμα δεν υπάρχει δόλος”. Ψαλμ. 32:1,2. BX 23.2

“Ελέησόν με, ω Θεέ, κατά το έλεός Σου· κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου,
εξάλειψον τα ανομηματά μου... Διότι τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω,
και η αμαρτία μου ενώπιον μου είναι διά παντός...
Ράντισόν με με ύσσωπον και θέλω είσθαι καθαρός·
πλύνον με και θέλω είσθαι λευκότερος χιόνος...
Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί,
Θεέ· και πνεύμα ευθές ανανέωσον εντός μου.
Μη με απορρίψης από του προσώπου Σου.
Και το πνεύμα Σου το άγιον μη αφαιρέσης απ' εμού.
Απόδος μοι την αγαλλίασιν της σωτηρίας Σου.
Και με πνεύμα ηγεμονικόν στήριξόν με...
Ελευθέρωσόν με από αιμάτων Θεέ,
Θεέ της σωτηρίας μου˙ η γλώσσα μου θέλει
ψάλλει εν αγαλλιάσει τηνδικαιοσύνην Σου”. Ψαλμ. 51:1-14. BX 23.3

Μια τέτοια μετάνοια είναι αδύνατον να την πετύχουμε με δικές μας προσπάθειες. Αποκτάται μόνο με τη δύναμη του Χριστού που ανέβηκε στα ύψη και έδωσε χαρίσματα στους ανθρώπους. BX 23.4

Εδώ ακριβώς είναι το σημείο όπου πολλοί κάνουν λάθος και επομένως δεν μπορούν να λάβουν τη βοήθεια που ο Χριστός προ- τίθεται να τους δώσει. Νομίζουν ότι δεν μπορούν να έρθουν στο Χριστό αν πρώτα δε μετανοήσουν και ότι η μετάνοια προετοιμάζει το δρόμο για τη συγχώρεση των αμαρτιών τους. Η αλήθεια είναι ότι η μετάνοια προηγείται την άφεση των αμαρτιών επειδή μόνο η συντριμμένη και ταπεινωμένη καρδιά αισθάνεται την ανάγκη για το Σωτήρα. Πρέπει όμως ο αμαρτωλός να περιμένει μέχρι να μετανοήσει πριν έρθει στο Χριστό; Θα σταθεί η μετάνοια εμπόδιο ανάμεσα στον αμαρτωλό και στο Σωτήρα; BX 24.1

Η Γραφή δε διδάσκει ότι ο αμαρτωλός πρέπει να μετανοήσει πριν να είναι σε θέση να δώσει προσοχή στην πρόσκληση του Χριστού: “Έλθετε προς Με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και Εγώ θέλω σας αναπαύσει”. Ματθαίου 11:28. BX 24.2

Είναι η δύναμη που πηγάζει απ' το Χριστό εκείνη που οδηγεί στην πραγματική μετάνοια. Αυτό το διευκρίνισε καθαρά ο Πέτρος στο λόγο του προς τους Ισραηλίτες όταν είπε; “Τούτον ο Θεός ύψωσε διά της δεξιάς Αυτού Αρχηγόν και Σωτήρα, διά να δώση μετάνοιαν εις τον Ισραήλ και άφεσιν αμαρτιών”. Πράξεις 5:31. Όπως ακριβώς δεν είναι δυνατό να λάβομε συγχώρεση χωρίς το Χριστό, το ίδιο είναι αδύνατο και να μετανοήσουμε χωρίς το Πνεύμα του Χριστού να αφυπνίσει τη συνείδηση. BX 24.3

Κάθε καλή παρόρμηση πηγάζει απ' το Χριστό. Αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να δημιουργήσει στην καρδιά αποστροφή για την αμαρτία. Κάθε επιθυμία για την αλήθεια και την αγιότητα, κάθε αναγνώριση για την αμαρτωλή κατάστασή μας, είναι μια απόδειξη ότι το Πνεύμα Του εργάζεται μέσα στην καρδιά μας. BX 24.4

Ο Ιησούς είπε: “Εγώ εάν υψωθώ εκ της γης, θέλω ελκύσει πάντας προς Εμαυτόν”. Ιωάννου 12:32. Ο Χριστός πρέπει να αποκαλυφθεί στον αμαρτωλό σαν Σωτήρας που πέθανε για τις αμαρτίες του κόσμου. Και καθώς παρατηρούμε τον Αμνό του Θεού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, το μυστήριο της σωτηρίας αρχίζει να αποκαλύπτεται στη διάνοιά μας και η αγαθότητα του Θεού μας οδηγεί σε μετάνοια. Πεθαίνοντας για τους αμαρτωλούς, ο Χριστός έδειξε μια αγάπη που ξεπερνά κάθε κατανόηση. Και καθώς ο αμαρτωλός παρατηρεί αυτή την αγάπη, η αγάπη απαλύνει την καρδιά, εντυπωσιάζει το νου, και οδηγεί την ψυχή σε κατάνυξη. BX 24.5

Είναι αλήθεια ότι κάποτε οι άνθρωποι ντρέπονται για την αμαρτωλή συμπεριφορά τους, και εγκαταλείπουν μερικές κακές συνήθειες πριν να αισθανθούν συνειδητά ότι ο Χριστός είναι Εκείνος που τους ελκύει. BX 25.1

Και όμως, κάθε φορά που καταβάλλουν οποιαδήποτε ειλικρινή προσπάθεια για να βελτιώσουν την κατάστασή τους, είναι αποκλειστικά η δύναμη του Χριστού εκείνη που τους παρακινεί. Χωρίς κατά βάθος να το αντιλαμβάνονται, μια δύναμη επιδρά πάνω στην καρδιά, η συνείδηση αφυπνίζεται, η εξωτερική ζωή βελτιώνεται. Και καθώς ο Χριστός τους προσελκύει να στρέψουν την προσοχή τους στο σταυρό και να παρατηρήσουν Εκείνον που οι αμαρτίες τους κάρφωσαν στο ξύλο, η εντολή γίνεται συνειδητά αντιληπτή. Τότε τους αποκαλύπτεται η ανοσιότητα της ζωής τους και η αμαρτία η τόσο βαθιά ριζωμένη στην ψυχή τους. Αρχίζουν μόλις να κατανοούν κάτι από τη δικαιοσύνη του Χριστού και αναφωνούν: “Τι είναι επί τέλους η αμαρτία ώστε να απαιτεί μια τέτοια μεγάλη θυσία για την απολύτρωση του θύματός της; Ήταν απαραίτητη όλη αυτή η αγάπη, όλα αυτά τα πάθη, όλη αυτή η ταπείνωση για να μη χαθούμε εμείς, αλλά να έχομε αιώνια ζωή;” BX 25.2

Απ' τον αμαρτωλό εξαρτάται ή να αντισταθεί στην αγάπη αυτή και να αρνηθεί να ελκυσθεί προς το Χριστό, ή να μη εναντιωθεί, και σαν αποτέλεσμα να ελκυσθεί προς τον Ιησού. Τότε θα αντιληφθεί καλύτερα το σχέδιο της σωτηρίας που θα τον οδηγήσει στα πόδια του σταυρού μετανοιωμένο για τις αμαρτίες του, εκείνες ακριβώς που προξένησαν τα πάθη του αγαπητού Υιού του Θεού. BX 25.3

Η ίδια εκείνη θεία διάνοια που επενεργεί στον κόσμο της φύσης, μιλάει επίσης και στις καρδιές των ανθρώπων δημιουργώντας μια ανείπωτη λαχτάρα για κάτι που στερούνται. Τη λαχτάρα αυτή δεν μπορούν να την ικανοποιήσουν τα πράγματα του κόσμου. Το Πνεύμα του Θεού τους ικετεύει να εκζητήσουν εκείνα μόνο τα πρά γματα που μπορούν να προμηθεύσουν ειρήνη και ανάπαυση - τη χάρη του Χριστού, τη χαρά της αγιοσύνης. Ο Σωτήρας μας εργάζεται διαρκώς με ορατές και αόρατες δυνάμεις με σκοπό να προσελκύσει τις διάνοιες των ανθρώπων προς τις άπειρες ευλογίες που μπορούν να βρουν σ' Αυτόν αποσπώντας τις απ' τις πρόσκαιρες απολαύσεις της αμαρτίας. Προς όλες εκείνες τις ψυχές που μάταια αγωνίζονται να σβήσουν τη δίψα τους στις θολωμένες πηγές του κόσμου αυτού, απευθύνεται η θεία πρόσκληση: “Όστις διψά, ας έλθη, και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ ζωής”. Αποκ. 22:17. BX 25.4

Εσείς που νοιώθετε ότι η καρδιά σας λαχταρά για κάτι καλύτερο αναγνωρίστε τη λαχτάρα αυτή σαν φωνή του Θεού στην ψυχή σας. Ζητείστε Του να σας φέρει σε μετάνοια, να σας αποκαλύψει το Χριστό με την άπειρη αγάπη Του, με την τέλεια αγνότητά Του. Στη ζωή του Χριστού οι αρχές του νόμου του Θεού - αγάπη δηλαδή προς το Θεό και το συνάνθρωπο-εκπληρώθηκαν στην εντέλεια. Καλοσύνη και δίχως ιδιοτέλεια αγάπη ήταν η πνοή της ζωής Του. Και μόνο καθώς Τον παρατηρούμε και καθώς φως απ' το Σωτήρα πέφτει επάνω μας, αντιλαμβανόμαστε την αμαρτωλότητα της δικής μας καρδιάς. BX 26.1

Μπορεί, όπως ο Νικόδημος, να κολακεύομε και εμείς τον εαυτό μας ότι ζούμε μια έντιμη ζωή, ότι ο χαρακτήρας μας είναι τέλειος και να μη βλέπομε την ανάγκη να ταπεινώσουμε την καρδιά μας μπροστά στο Θεό σαν κοινοί αμαρτωλοί. Όταν όμως το φως του Χριστού λάμψει στις καρδιές μας, τότε θα δούμε πόσο ακάθαρτοι είμαστε. Θα διακρίνουμε τα εγωιστικά κίνητρα, την έχθρα προς το Θεό, που έχει μολύνει κάθε πράξη της ζωής μας. Τότε θα αναγνωρίσομε ότι η δικαιοσύνη μας είναι πράγματι σαν ρυπαρό ιμάτιο και ότι μόνο το αίμα του Χριστού μπορεί να μας καθαρίσει απ' το μίασμα της αμαρτίας και να ανακαινίσει τις καρδιές μας κατά τη δική Του ομοιότητα. BX 26.2

Όταν μια ακτίνα απ' τη δόξα του Θεού, μια αναλαμπή απ' την αγιότητα του Χριστού διαπεράσει την ψυχή, φέρνει σε οδυνηρή αποκάλυψη κάθε κηλίδα μολυσμού και παρουσιάζει γυμνή τη δια- στρέβλωση και τα ελαττώματα του ανθρώπινου χαρακτήρα. Αποκαλύπτει τις ανόσιες επιθυμίες, την άστατη καρδιά, τα ρυπαρά χείλη. Ο αμαρτωλός βλέπει να ξετυλίγονται μπροστά του οι παράνομες πράξεις του που οδηγούν στην ακύρωση του νόμου του Θεού, και το πνεύμα του συντρίβεται και θλίβεται κάτω απ' την ερευνητική επίδραση του Πνεύματος του Θεού. Παρατηρώντας τον αγνό και άσπιλο χαρακτήρα του Χριστού, αισθάνεται αποστροφή για τον εαυτό του. BX 26.3

Όταν ο προφήτης Δανιήλ, είδε τη δόξα που περιέβαλλε τον ουράνιο αγγελιοφόρο τον απεσταλμένο προς αυτόν, ένοιωσε να καταβάλλεται από ένα αίσθημα αδυναμίας και ατέλειας. Περιγράφοντας την εντύπωση της θαυμάσιας εκείνης θέας, λέγει: “Δεν απέμεινεν ισχύς εν εμοί· και η ακμή μου μετεστράφη εν εμοί εις μαρασμόν και δεν έμεινεν ισχύς εν εμοί”. Δανιήλ 10:8. Η ψυχή που θα δοκιμάσει μια παρόμοια συγκίνηση, θα νοιώσει αποστροφή για τη φιλαυτία της και θα προσπαθήσει με τη δικαιοσύνη του Χριστού να αποκτήσει εκείνη την αγνότητα της καρδιάς που εναρμονίζεται με το νόμο του Θεού και το χαρακτήρα του Χριστού. BX 27.1

Ο απόστολος Παύλος έβλεπε ότι σχετικά με την εξωτερική συμπεριφορά του ήταν “κατά την δικαιοσύνην την διά του νόμου διατελέσας άμεμπτος”. Δανιήλ 10:8 . Όταν όμως κατανόησε τον πνευματικό χαρακτήρα του νόμου, είδε ότι ήταν αμαρτωλός. Κρίνοντας τον εαυτό του σύμφωνα με το γράμμα του νόμου, όπως οι άνθρωποι το εφαρμόζουν στην εξωτερική τους ζωή, την αμαρτία την είχε αποφύγει. Εξετάζοντας όμως κατά βάθος τις θείες εντολές του, είδε τον εαυτό του όπως ακριβώς ο Θεός τον έβλεπε. Τότε έσκυψε με ταπεινοφροσύνη και ομολόγησε την ενοχή του: “Εγώ έζων ποτέ χωρίς νόμου· άλλ' ότε ήλθεν η εντολή, ανέζησεν η αμαρτία, εγώ δε απέθανον”. Ρωμαίους 7:9. Όταν είδε την πνευματική φύση του νόμου, η αμαρτία παρουσιάσθηκε με την πραγματική βδελυρή της όψη, και τότε έχασε κάθε ίχνος αυτοσεβασμού. BX 27.2

Ο Θεός δε θεωρεί όλες τις αμαρτίες ισομεγέθεις. Κατά την κρίση Του υπάρχουν διαφορετικοί βαθμοί ενοχής, όπως ακριβώς συμβαίνει και κατά τους ανθρώπινους υπολογισμούς. Αλλά όσο ασήμαντες και αν φαίνονται οι διάφορες κακές πράξεις στα μάτια των ανθρώπων, καμιά αμαρτία δε θεωρείται ασήμαντη στα μάτια του Θεού. Η ανθρώπινη κρίση είναι μεροληπτική, ατελής. Ο Θεός όμως εκτιμά τα πάντα όπως είναι στην πραγματική τους αξία. Μπορεί αίφνης οι άνθρωποι να ελέγχουν το μέθυσο και να του δηλώνουν ότι η αμαρτία του τελικά θα τον αποκλείσει απ' τον ουρανό, ενώ άλλες αμαρτίες, όπως η υπερηφάνεια, η φιλαυτία και η πλεονεξία, πολύ συχνά περνούν ανεξέλεγκτες. Και όμως αυτές οι αμαρτίες είναι ιδιαίτερα προσβλητικές στο Θεό γιατί είναι αντίθετες προς την αγαθότητα του χαρακτήρα Του, προς την ανιδιοτελή εκείνη αγάπη που αποτελεί αυτή την ίδια την ατμόσφαιρα του αναμάρτητου σύμπαντος. Εκείνος που παρασύρεται σε κάποια από τις βαρύτερες αμαρτίες, ίσως να συναισθανθεί την αθλιότητα και την αισχύνη όπου οδηγείται απ' την αμαρτία του και να νοιώσει πόση ανάγκη έχει απ' τη χάρη του Χριστού. Αντίθετα, ο υπερήφανος δεν αισθάνεται καμιά τέτοια ανάγκη και έτσι κλείνει την καρδιά του στο Χριστό και στις άπειρες ευλογίες που Αυτός ήρθε να δώσει. BX 27.3

Ο δυστυχισμένος τελώνης που προσεύχονταν: “ο Θεός ιλά- σθητί μοι τω αμαρτωλώ” (Λουκά 18:13), έβλεπε τον εαυτό του υπέρμετρα αμαρτωλό και έτσι τον έβλεπαν και όλοι οι άλλοι. Όμως αισθάνθηκε την ανάγκη που είχε, και ήρθε στο Θεό με όλο το βάρος της ενοχής και της αισχύνης ζητώντας τη συγνώμη Του. Η καρδιά του ήταν ανοικτή στην επίδραση του Πνεύματος του Θεού για να κάνει το έργο της θεϊκής χάρης και να τον ελευθερώσει απ' τη δύναμη της αμαρτίας. Ενώ η γεμάτη αλαζονεία και αυτοδικαίωση προσευχή του Φαρισαίου έδειχνε ότι η καρδιά του ήταν κλειστή στην επιρροή του Αγίου Πνεύματος. Η απόσταση που τον χώριζε απ' το Θεό τον εμπόδιζε να δει το δικό του μολυσμό σε αντίθεση προς την τελειότητα της θείας αγιωσύνης. Καμιά ανάγκη δεν ένοιωθε, γι' αυτό και τίποτε δεν έλαβε. BX 28.1

Αν αντιληφθείτε την αμαρτωλότητά σας, μη περιμένετε να βελ τιωθείτε μόνοι σας. Πόσοι είναι εκείνοι που νομίζουν ότι δεν είναι άξιοι να πλησιάσουν το Χριστό. Περιμένετε λοιπόν να γίνετε καλύτεροι με τις δικές σας προσπάθειες; “Δύναται ο Αιθίοψ να αλλάξη το δέρμα αυτού, ή η πάρδαλις τα ποικίλματα αυτής; τότε δύνασθε και σεις να κάμητε καλόν, οι μαθόντες το κακόν”. Ιερεμ. 13:23. Ο Θεός είναι ο μόνος που μπορεί να μας βοηθήσει. Ας μη περιμένομε να αισθανθούμε ισχυρότερες παρορμήσεις, ή να μας παρουσιαστούν ευνοϊκότερες συνθήκες, ή να αποκτήσομε αγιότερες διαθέσεις. Μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνομε τίποτε. Πρέπει να πλησιάσομε στο Θεό ακριβώς όπως είμαστε. BX 28.2

Αλλά κανείς ας μη εξαπατάται με τη σκέψη ότι ο Θεός μέσα στη μεγάλη Του ευσπλαχνία θα σώσει ακόμη και όσους απορρίπτουν τη χάρη Του. Μόνο κάτω απ' το φως του σταυρού μπορεί να εκτιμηθεί ο τρομερά βδελυρός χαρακτήρας της αμαρτίας. Όταν οι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι ένας τόσο καλός Θεός δεν μπορεί να απορρίψει τον αμαρτωλό, ας ρίξουν ένα βλέμμα στο Γολγοθά. Ο Χριστός πήρε επάνω Του την ενοχή του παραβάτη και υπέφερε στη θέση του αμαρτωλού, ακριβώς επειδή δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να σωθεί ο άνθρωπος· επειδή χωρίς αυτή τη θυσία ήταν αδύνατο για την ανθρώπινη φυλή να αποφύγει τη μολυσματική δύναμη της αμαρτίας και να επανακτήσει την επικοινωνία με τις άγιες υπάρξεις - ήταν δηλαδή αδύνατο να γίνουν και πάλι οι άνθρωποι μέτοχοι της πνευματικής ζωής. Η αγάπη, τα πάθη και ο θάνατος του Υιού του Θεού όλα πιστοποιούν το φοβερό μέγεθος της αμαρτίας και διακηρύσσουν ότι δεν υπάρχει τρόπος να απαλλαγεί κανείς από τη δύναμή της, ούτε ελπίδα για καλύτερη ζωή, παρά μόνο με την υποταγή της ψυχής στο Χριστό. BX 29.1

Πολλές φορές οι αμετανόητοι προσπαθούν να δικαιολογηθούν συγκρίνοντας τον εαυτό τους με τους κατ' όνομα Χριστιανούς. “Δεν είναι καλύτεροι από μένα”, λέγουν “Δε δείχνουν περισσότερη αυταπάρνηση, εγκράτεια ή προσοχή στη ζωή τους από μένα. Αγαπούν τις διασκεδάσεις και τις απολαύσεις όπως εγώ.” Έτσι παρουσιάζουν τα σφάλματα των άλλων σαν πρόφαση για τα παρα- μελημένα τους καθήκοντα. Αλλά οι αμαρτίες και τα σφάλματα των άλλων δε δικαιολογούν κανένα· επειδή δε μας έχει δώσει ο Θεός κανένα μειωμένο άνθρωπινο υπόδειγμα με ψεγάδι· αλλ' Αυτός ο άμωμος Υιός του Θεού μας έχει δοθεί για παράδειγμα. Επομένως αυτοί που παραπονιούνται για τη σφαλερή διαγωγή των κατ' όνομα Χριστιανών, θα έπρεπε οι ίδιοι να δείξουν ένα ευγενέστερο παράδειγμα με μια καλύτερη ζωή. Αφού έχουν μια τέτοια ορθή αντίληψη για τον τρόπο της χριστιανικής ζωής, δεν κάνει αυτό τάχα τη δική τους αμαρτία ακόμη μεγαλύτερη; Γνωρίζουν ποιο είναι το σωστό αλλά αρνούνται να το πράξουν. BX 29.2

Προσέχετε την αναβολή. Μη αμελείτε να εγκαταλείψετε το γρηγορότερο τις αμαρτίες σας και να ζητήσετε τον εξαγνισμό της καρδιάς με τη βοήθεια του Χριστού. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο χιλιάδες άνθρωποι έχουν κάνει το μοιραίο λάθος που τους στοίχισε την απώλεια της ψυχής τους. Δεν αναφέρομαι εδώ ιδιαίτερα στη βραχύτητα και στην αβεβαιότητα της ζωής. Αλλά υπάρχει ένας τρομερός κίνδυνος, ένας κίνδυνος που ελάχιστα τον σκέπτονται οι άνθρωποι. Και αυτός είναι η αναβολή της υπακοής στην παρακλητική φωνή του Αγίου Πνεύματος, η προτίμηση μιας ζωής μέσα στην αμαρτία. Μόνο με κίνδυνο αιώνιας καταστροφής μπορεί να υποθάλπεται η αμαρτία, όσο μικρή και αν φαίνεται. Οτιδήποτε δεν υπερνικούμε στη ζωή, αυτό θα μας νικήσει τελικά και αυτό θα επιφέρει την καταστροφή μας. BX 30.1

Ο Αδάμ και η Εύα δυσκολεύονταν να πιστέψουν ότι ένα τόσο ασήμαντο γεγονός όπως το να φάνε απ' τον απαγορευμένο καρπό θα μπορούσε ποτέ να οδηγήσει στις τρομερές εκείνες συνέπειες όπως ο Θεός είχε δηλώσει. Αυτό όμως το μηδαμινό πράγμα ήταν η παράβαση του αμετάβλητου και άγιου νόμου του Θεού. Αυτό ήταν που έφερε το χωρισμό ανάμεσα στο Θεό και στον άνθρωπο και άνοιξε διάπλατα τις πύλες της συμφοράς και του θανάτου πάνω στη φυλή μας. Από τότε μια ασταμάτητη κραυγή πένθους υψώνεται από τη γη μας στο διάβα των αιώνων, ενώ ολόκληρη η φύση στενάζει και αγωνιά σαν αποτέλεσμα της ανθρώπινης παρακοής. Ακόμη και ο ουρανός ένοιωσε τις συνέπειες της ανταρσίας αυτής κατά του Θεού. Ο Γολγοθάς στέκει σαν μνημείο αιώνιο της κατα πληκτικής θυσίας που απαιτήθηκε για την εξιλέωση της παράβασης του θεϊκού νόμου. Ας μη θεωρούμε την αμαρτία μηδαμινό πράγμα. BX 30.2

Κάθε παρακοή, κάθε αμέλεια ή απόρριψη της χάρης του Χριστού φέρνει τα αποτελέσματά της στη ζωή μας. Σκληρύνει την καρδιά, διαφθείρει τη θέληση, αποναρκώνει την αντίληψη και όχι μόνο εξασθενεί την προθυμία, αλλά και αυτή την ικανότητα για την υπακοή στις τρυφερές παρακλήσεις του Αγίου Πνεύματος. BX 31.1

Πολλοί προσπαθούν να καθησυχάσουν την ταραγμένη τους συνείδηση με τη σκέψη ότι θα μπορέσουν να αλλάξουν τον τρόπο της ζωής τους όποτε το αποφασίσουν ότι η θεία χάρη θα εξακολουθεί να τους επηρεάζει και όταν ακόμη αυτοί περιφρονούν τις στοργικές ικεσίες της. Νομίζουν ότι και αν ακόμη εναντιώνονται στις υποδείξεις του Αγίου Πνεύματος, και αν διαλέγουν να θέτουν την επιρροή τους με το μέρος του Σατανά, πάλι σε μια ώρα τρομερής ανάγκης, θα μπορέσουν να αλλάξουν πορεία. Όμως αυτό δε γίνεται τόσο εύκολα. Η πείρα και η διαγωγή μιας ολόκληρης ζωής έχει τόσο βαθιά αφήσει τα ίχνη της πάνω στη διάπλαση του χαρακτήρα, ώστε ελάχιστοι επιθυμούν να εξομοιωθούν με την εικόνα του Χριστού. BX 31.2

Έστω και ένα ελαττωματικό σημείο στο χαρακτήρα, μια αμαρτωλή επιθυμία που μόνιμα υποθάλπεται, μπορεί να εξουδετερώσει τελικά ολόκληρη τη δύναμη του ευαγγελίου. Κάθε αμαρτωλή επιείκεια δυναμώνει την αποστροφή της ψυχής προς το Θεό. Ο άνθρωπος που εκδηλώνει μια ανόσια θρασύτητα ή μια ασύνετη αδιαφορία προς τη θεϊκή αλήθεια θα θερίσει εκείνο που αυτός ο ίδιος έσπειρε. Για κείνους που παίζουν με την αμαρτία δεν υπάρχει μέσα σε ολόκληρη την Αγία Γραφή φοβερότερη προειδοποίηση απ' τα λόγια του σοφού Σολομώντα ότι ο αμαρτωλός “θέλει σφίγγεσθαι με τα σχοινιά της αμαρτίας αυτού”. Παροιμίαι 5:22. BX 31.3

Ο Χριστός είναι πρόθυμος να μας ελευθερώσει απ' την αμαρτία, αλλά δε βιάζει τη θέληση. Αν εμείς, επιμένοντας στην αμαρτία, στρέφομε τη θέλησή μας ολοκληρωτικά προς το κακό, αν δεν επιθυμούμε να ελευθερωθούμε, και αν δε θέλουμε να δεχθούμε τη χάρη Του, τότε τι περισσότερο μπορεί Αυτός να κάνει για μας; Εμείς οι ίδιοι έχομε αποφασίσει την καταδίκη μας με την οριστική απόρριψη της αγάπης Του. “Ιδού τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού τώρα ημέρα σωτηρίας”. “Σήμερον εάν ακούσητε της φωνής Αυτού, μη σκληρύνετε τας καρδίας σας”. Β΄ Κορινθ. 6:2; Εβραίους 3:7,8. BX 31.4

“Ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο Κύριος βλέπει την καρδίαν”. Α΄ Σαμ. 16:17. - την ανθρώπινη αυτή καρδιά με τα αντίθετα αισθήματα χαράς και λύπης, την άστατη και ιδιότροπη καρδιά που είναι το κατοικητήριο τόσης ακαθαρσίας και απάτης. Ο Θεός γνωρίζει τα ελατήριά της, τους σκοπούς και τις προθέσεις της. Πηγαίνετε σ' Αυτόν με την ψυχή σας μολυσμένη όπως είναι. Σαν τον Ψαλμωδό, ανοίξτε τα ενδόμυχα της καρδιάς σας στα μάτια του Θεού που ερευνά τα πάντα και αναφωνείστε: “Δοκίμασόν με, Θεέ, και γνώρισον την καρδίαν μου· εξέτασόν με, και μάθε τους στοχασμούς μου- και ιδέ αν υπάρχη εν εμοί οδός ανομίας- και οδήγησόν με εις την οδόν την αιώνιον”. Ψαλμ. 139:23,24. BX 32.1

Πολλοί ασπάζονται μια διανοητική θρησκεία, μια μορφή ευσέβειας, ενώ η καρδιά παραμένει μολυσμένη. Η προσευχή σας ας είναι: “Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, Θεέ· και πνεύμα ευθές ανανέωσον εντός μου”. Ψαλμ. 51:10. Φερθείτε με ειλικρίνεια στον εαυτό σας. Γίνεσθε τόσο σοβαροί και επίμονοι σαν αυτή, η θνητή ζωή σας να βρίσκονταν σε κίνδυνο. Αυτό είναι ζήτημα που πρέπει να τακτοποιηθεί μια για πάντα ανάμεσα στο Θεό και στην ψυχή σας. Μια φρούδα ελπίδα τίποτε περισσότερο παρά μόνο την καταστροφή σας μπορεί να επιφέρει. BX 32.2

Μελετείστε το λόγο του Θεού με προσευχή. Ο λόγος αυτός παρουσιάζει μπροστά σας, μέσα στα πλαίσια του νόμου του Θεού και της ζωής του Χριστού, τις μεγάλες αρχές του αγιασμού, “χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον”. Εβραίους 12:14. Φανερώνει τον πραγματικό χαρακτήρα της αμαρτίας και δείχνει με σαφήνεια το δρόμο της σωτηρίας. Δώστε προσοχή στη φωνή του σαν φωνή Θεού που μιλάει στην ψυχή σας. BX 32.3

Όταν αισθανθείτε το υπερβολικό μέγεθος της αμαρτίας και αντιληφθείτε την πραγματική σας κατάσταση, μην απελπίζεστε. Ακριβώς για τους αμαρτωλούς ήρθε στον κόσμο ο Χριστός. Δεν είναι δική μας δουλειά να συμβιβάσομε το Θεό μαζί μας, αλλά -ω, θαυμαστή αγάπη- “ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλάσσων τον κόσμον προς Εαυτόν”. Β΄ Κορινθ. 5:19. Με την τρυφερή αγάπη Του προσπαθεί να ελκύσει τις καρδιές των πλανημένων παιδιών Του. Κανένας επίγειος Πατέρας δε θα μπορούσε να δείξει τόση υπομονή για τα λάθη και τα πταίσματα των παιδιών Του όση δείχνει ο Θεός για κείνους που προσπαθεί να σώσει. Κανείς άλλος δε θα μπορούσε να ικετεύσει τον αμαρτωλό με μεγαλύτερη στοργή. Ποτέ ανθρώπινα χείλη δεν πρόφεραν τρυφερότερες παρακλήσεις στον πλανώμενο από ότι προφέρουν τα χείλη του Θεού. Όλες οι υποσχέσεις Του και οι προειδοποιήσεις Του δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση μιας απερίγραπτης αγάπης. BX 33.1

Όταν ο Σατανάς πλησιάζει για να σας πει ότι είστε πολύ αμαρτωλοί, στρέψτε το βλέμμα προς το Λυτρωτή και ενδιατρίβετε στις αρετές Του. Εκείνο που θα σας βοηθήσει είναι να ατενίζετε στο φως Του. Ομολογείστε την αμαρτωλότητά σας, αλλά πέστε στον εχθρό ότι “ο Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον διά να σώση τους αμαρτωλούς”. Α΄ Τιμ. 1:15. Ότι η ασύγκριτη αγάπη Του είναι αυτή που θα σας σώσει. Ο Ιησούς έκαμε μια ερώτηση στο Σίμωνα σχετικά με δύο χρεωφειλέτες. Ο ένας χρωστούσε στον κύριό του ένα μικρό ποσό, ο άλλος ένα πολύ μεγάλο ποσό. Αλλ' εκείνος χάρισε το χρέος και στους δύο. Η ερώτηση του Χριστού ήταν ποιος από τους δύο χρεωφειλέτες θα έπρεπε να αγαπά τον κύριό του περισσότερο; Και ο Σίμων απήντησε: “Εκείνος εις τον οποίον εχάρισε το περισσότερον”. Λουκά 7:43. Είμαστε πολύ αμαρτωλοί, αλλ' ο Χριστός πέθανε για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας. Η αξία της θυσίας Του είναι αρκετή καθώς την παρουσιάζει στον Πατέρα για χάρη μας. Εκείνοι που τους έχει συγχωρήσει περισσότερο θα Τον αγαπούν περισσότερο και θα στέκονται πλησιέστερα στο θρόνο Του για να Τον δοξάζουν για τη μεγάλη Του αγάπη και την άπειρη θυσία Του. Μόνο όταν κατανοήσουμε πληρέστερα το βάθος της αγάπης του Θεού, τότε θα συναισθανθούμε περισσότερο τη βδελυρότητα της αμαρτίας. Όταν αναλογισθούμε την τεράστια απόσταση του ουρανού που χαμήλωσε για χάρη μας, όταν κατανοήσουμε έστω και κατά μέρος την άπειρη θυσία που έχει υποστεί ο Χριστός για μας, τότε η καρδιά θα απαλυνθεί από τρυφερότητα και συντριβή. BX 33.2